Hækkun mótmælt?

Það er auðvelt að skilja andstöðu tveggja barna móður, með eitt barn í leikskóla, við jaðarhækkun leikskólagjalda. Hafa verður þó í huga að um er að ræða nauðsynlega hagræðingaraðgerð, sem felst í því að lækka niðurgreiðslu á viðbótarstundum. Áfram er Reykjavíkurborg með lægstu gjöld á landinu fyrir grunnþjónustu leikskóla.

Sum sveitarfélög hafa kosið að loka fyrir þjónustu eftir að grunnþjónustu lýkur, en Reykjavíkurborg vill fremur bjóða þjónustuna. Ég geri ráð fyrir að sanngjörn hækkun á þjónustu (við örlítinn hluta þeirra, sem þjónustuna kaupa) sé betri en engin þjónusta.

Þessi hækkun er m.a. niðurstaða leikskólaráðs og þverpólitísks aðgerðahóps. Hún tekur mið af þeim markmiðum, sem Reykjavíkurborg hefur sett fram um að verja grunnþjónustuna og verja störfin.

Mótmælir fyrirhugaðri hækkun leiksskólagjalda

Alltaf í skilum

Að vera kominn nær áttræðu og telja sig þurfa 150 ár til að ljúka skuld sinni vegna íbúðarkaupa er ekki alveg það, sem velferðarríkið Ísland gengur út á.

Nú veit ég ekki nákvæmlega hvað það er, sem veldur því að þannig er komið fyrir gömlum manni að búa við þessar skelfilegu aðstæður, auk þess að vera atvinnulaus (vann fram á síðasta haust!). Það að vera gjörsamlega heillum horfinn, í fjárhagslegu tilliti, og eiga ekki möguleika á félagslegri íbúð fyrir aldraða er, hins vegar, óafsakanlegt, hvernig sem á mál Vilhelms Þórs er litið.

Hvar er ráðuneyti félagsmála nú og hvað gerir það í málum mannsins? Var ekki einhvern tíma talað um að slá skjaldborg um heimilin?

77 ára og skuldum vafinn

Hver á sökina?

Í grein, sem birtist í Morgunblaðinu í gær, bendir Ólöf Nordal, alþingismaður Sjálfstæðisflokksins, á þversagnir samfylkingarfólks í umræðum þeirra og vanþóknun á afstöðu sjálfstæðismanna til hinnar svokölluðu fyrningarleiðar. M.a. er fjallað um hamfarir eins þingmanns stjórnarliða, Skúla Helgasonar, sem bloggar mikinn um að menn skuli voga sér að gagnrýna áform ríkisstjórnarinnar um fyrningarleiðina. Leið, sem er til þess eins fallin að sparka stoðunum undan grundvallaratvinnuvegi þjóðarinnar.

Fátt hefur verið gagnrýnt meira í fiskveiðistjórnunarkerfinu en framsalið og er ekki hikað við að eigna kerfið í heild sinni Sjálfstæðisflokki og Framsóknarflokki.

Það vill gjarnan gleymast að framsalið, sem sett var á árið 1990 er ekki með nokkurri leið unnt að heimfæra á Sjálfstæðisflokkinn, því þá var við völd ríkisstjórn Alþýðuflokks, Alþýðubandalags og Framsóknarflokks. Það var ríkisstjórn þessara flokka, sem kom framsalinu á, en Sjálfstæðisflokkurinn, sem var í stjórnarandstöðu, studdi ekki frumvarpið.

Það má vera að sök bíti nú sekan, en ögn væri það stórmannlegra ef menn vildu gangast við eigin verkum.

  

 

Í anda góðsemi og velvildar

Það, sem þér viljið að aðrir gjöri yður, það skulið þér og þeim gjöra.

Ekki er það nú meiningin að hefja hér predikun að sið geistlegra, en ég hnaut um þessi orð, sem bera með sér skírast inntak kristinnar trúar, þegar ég heyrði og las um ferð hóps Íslendinga til Gaza. Þetta er hópur stoðtækjasmiða undir forystu Össurar Kristinssonar og Sveins Rúnars Haukssonar, læknis. Förin er gerð til að ýta úr vör verkefni, sem gengur út á að gera fórnarlömbum stríðsátaka kleift að ganga á ný eftir að hafa misst útlimi.

Verkefnið snýst ekki eingöngu um að gera einhverja fáeina gangfæra á ný, heldur, og ekki síður, um það að kenna heimamönnum hvernig þeir geta sjálfir hjálpað ólánsömum meðbræðrum sínum með því að smíða fyrir þá nýja fætur. 

Þegar einhver tárast af gleði yfir því, sem honum er vel gert, hljóta þeir, sem góðverkið unnu að vera léttari í spori.

Með í ferð eru svo kvikmyndatökumenn, sem ætla að festa á filmu það, sem gert er. Það er af hinu góða. Ég hlakka til að sjá myndina þeirra og vona að hún verði sýnd sem víðast til að sýna þeim, sem kunna að hafa efazt, að Íslendingum er ýmislegt betur gefið en að herja á heiminn með snilld sinni í banka- og fjármálum. 

Það sakar svo ekki að þetta gerist allt í næsta nágrenni heimkynna þess, sem upphafsorðin eru höfð eftir.

Kraftaverk á Gaza

Niðurlægingin!

Það getur varla verið uppörvandi að fá þjóna réttvísinnar inn á heimili sitt til að róta eftir hugsanlegum sönnunargögnum í einhverjum mesta subbuskap í íslenzkri fjármálastarfsemi.

Það er, hins vegar, nokkuð ljóst að þetta fyrsta verkefni sérstaks saksóknara, sem ratar í fjölmiðla, verður ekki það síðasta.

Hver man ekki eftir fréttum af félögum, sem gengu kaupum og sölum, við síhækkandi verði, til þess eins gerð að blása út efnahag þeirra á fölskum forsendum. Þetta var til þess eins gert að telja fjárfestum og lánastofnunum trú um að á ferðinni væru góðir gripir, sem vert væri að festa fé í.

Það er komið að skuldadögunum hjá sumum.

Aðrir þurfa e.t.v. aðeins að bíða. 

Leitað á heimili Ólafs

Að því hlaut að koma

Það er ekki vonum fyrr að tekið er á þessu, einu subbulegasta málinu, sem tengjast íslenzkri bankastarfsemi fyrir hrun.

Því var haldið fram, á sínum tíma, að engir fjármunir hefðu runnið frá Kaupþingi vegna fjármögnunar sjeiksins á hlut í Kaupþingi. Bankinn keypti, engu að síður, eigin bréf af öðrum fjárfestum til að geta selt sjeiknum og verða menn að beita ímyndunarafli (a.m.k. á þessu stigi málsins) um það hvort einhver munur hafi verið á útlögðu fé, greiddu verði og raunvirði bréfa til að komast að niðurstöðu um það hvort rétt hafi verið sagt frá um hugsanlega fjármögnun bankans á kaupunum.

Sérstökum saksóknara hefur verið legið á hálsi fyrir að vera ekki nógu sýnilegur. Menn máttu þó vita að rannsóknir mála af þessum toga verða ekki hristar fram úr erminni.

Megi þessi gjörningur gott á vita. 

 

Húsleit gerð á 10 stöðum

„Þjóð í afneitun“ - framsóknarmenn í afneitun

Fréttin, sem um er að ræða hafði áður fyrirsögnina Þjóð í afneitun, en að höfðu samráði við starfsmann vinstri grænna var þjóðinni breytt í framsóknarmenn!

Ekki skal ég segja, hvernig framsóknarmönnum er innanbrjósts, en eftir sköruleg andsvör formanns flokksins við stefnuræðu forsætisráðherra, virðist mér sem lítið beri á því þunglyndi og þeim kvíða, sem einkennt hafa ríkisstjórnina.

Mér varð það á í bloggi fyrr í dag, líklega í hita leiksins, að saka ríkisstjórnina um að hafa ekki lagt fram neinn lista um nauðsynlegar aðgerðir. Þetta var ekki rétt, því fyrir liggur listi í 48 liðum, sem mynda átti 100 daga áætlun ríkisstjórnarinnar. Vandinn er bara sá, að tólf dögum eftir myndun stjórnarinnar hefur enginn af þessum 48 liðum komist í framkvæmd. Sumir þessara liða eru, raunar, þess eðlis að stjórn, sem setið hafði í þrjá mánuði hefði átt að vera búin að átta sig fullkomlega á, hvernig standa ætti að verki.

Ef skipta á um fyrirsögn á þessari frétt enn á ný, þá legg ég til að hún verði látin vísa til ákvarðanatökufælni og verkkvíða ríkisstjórnarinnar. 

Hver er í afneitun?

Það er heldur ódýrt að bera upp á þjóðina að hún sé í afneitun.

Þjóðin hefur beðið mánuðum saman, nánar tiltekið frá 1. febrúar, eftir því að ríkisstjórnin tæki af skarið og legði fram lista yfir aðgerðir, sem nauðsynlegar eru til að byrja að takast á við vandann. Meðal þeirra aðgerða, sem beðið hefur verið eftir eru ráðstafanir, sem grípa verður til svo koma megi heimilum og atvinnuvegunum til hjálpar. Hvernig gengur t.d. að koma bankakerfinu í gang, þannig að unnt verði að reka eðlilega atvinnustarfsemi í landinu? 

Meðan þjóðin bíður eftir einhverjum raunverulegum úrræðum frá aðgerðalausri ríkisstjórn er einsýnt hver er í afneitun. Það er ekki þjóðin.

Framsóknarmenn í afneitun

Uppgjöri við siðleysi hafnað

Það að hafna lokun fangabúðanna við Guantamo flóa er eitthvað það fáránlegasta, sem öldungadeild Bandaríkjaþings gat gert forseta sínum, sem hóf baráttu fyrir því að lappa aðeins upp á illa laskaða ímynd Bandaríkjanna.

Fréttir, sem borizt hafa úr þessum búðum, ásamt með myndum og frásögnum úr Abu Ghraib fangelsinu í Bagdad, hafa gert meira en hægt er að láta sér detta í hug til að draga í aurinn dapra ímynd þessa áður mikilsvirta forysturíkis frelsis og mannréttinda.

Hafnar lokun Guantanamo

Sálarástand fjölmiðlafólks

Ég er farinn að hafa áhyggjur af sálarástandi margra þeirra, sem matreiða ofaní okkur fréttir þessa dagana, vikurnar og mánuðina. Það er aldrei skortur á fréttum; það er aldrei gúrkutíð. Það er alltaf af nógu að taka þegar í hlut á „hrunið“ og afleiðingar þess. Um þetta er endalaust hægt að fjalla og ef aðeins slakar á spennunni er einfalt að finna sér nýjan vinkil, blása hann upp og fjalla um á ótal vegu með upphrópunum, fjöllita línuritum og djúpum spurningum, sem gefa af sér enn dýpri svör.

Áhyggjurnar, sem ég hef eru einfaldlega í þá átt að það getur varla verið hollt, hvað þá gefandi, að velta sér daginn út og daginn inn, vikuna út og vikuna inn, o.s.frv., upp úr eymd, volæði og erfiðleikum samborgara sinna við að ná endum saman og lifa þessi ósköp af. Síðan leggst þetta á fólk, sem mér virðist nú ekki hafa allt verið í stakk búið til að glíma við heimsendafréttir (eða því sem næst) til lengri tíma og framleiða þær síðan ofaní okkur hin.

Væri ekki raunveruleg gúrkutíð velkomin? Bara spyr.