Bókhaldsleg fegrunaraðgerð

Sú var tíðin, þegar viðskiptafræði var numin, að sérlega var varað við því að í uppgjörum fyrirtækja væri notazt við liði, hvort sem varðaði tekjur/gjöld eða eignir/skuldir, sem ekki væru hafnir yfir vafa. Leiðbeinandi í endurskoðun lagði á það áherzlu að þeir, sem tækju að sér að ganga frá reikningum rekstraraðila væru hvorki gerðir út til að fegra né lýta afkomutölur eða aðrar niðurstöður. Tilgangurinn væri að komast að réttri og sannri niðurstöðu. Væri um vafaatriði (e. contingent items) að ræða, mætti ekki láta þau verða til þess að aðilar kæmust að annarri niðurstöðu en þeirri réttu. 

Eitthvað er þessi aðferðafræði að velkjast fyrir þeim, sem sjá um bókhaldið fyrir Hafnarfjarðarbæ. Gullna reglan er sú, að meðan ekki hefur náðst sátt um ákveðna liði, sérstaklega ef um þá er deilt fyrir dómstólum, skuli þeim haldið þannig að þeir hafi ekki afgerandi áhrif á niðurstöður bókhalds.

Það er mitt mat að hér hafi Hafnfirðingum orðið á í messunni. Það er ljóst, að rekstrarstaða bæjarins var erfið sl. ár, sérstaklega vegna erlendra lána, en það réttlætir ekki að farið sé á svig við eðlilegar varúðarreglur í reikningshaldi.

Íslendingar hafa séð afleiðingar vafasamra aðgerða í reikningshaldi fyrirtækja, sem voru látin ganga kaupum og sölum við síhækkandi verði til þess eins að unnt væri að slá lán út á gerviniðurstöður eða greiða eigendum arð, sem engar rekstrarlegar forsendur voru fyrir.

Því er ekki úr vegi að spyrja þá, er fara með stjórn fjármála Hafnfirðinga: Höfum við ekkert lært?

11,5 milljarða halli en ekki 4,2 milljarða

Það skelfur og skelfur

Þegar litið er á kort Veðurstofunnar er ekki annað að sjá en Reykjanesskaginn leiki á reiðiskjálfi. 438 skjálftar sl. tvo sólarhringa!

Ein konukind lét hafa eftir sér: „Það er svo gaman þegar enginn meiðist“. 

Mér er ekki skemmt.

 

 

 

Enn skelfur jörðin

Óhugnaður

Ég hef ekki fundið marga jarðskjálfta um ævina. Man ekki eftir nema tveimur, sem einhverju nemur. Þeir voru báðir hressilegir og ég er ekkert spenntur fyrir því að finna fleiri.

Í fyrra skiptið var ég ungur maður (já, þetta var fyrir löngu síðan) við vinnu á skrifstofum Reykjavíkurborgar. Skjálftinn kom, anzi snarpur, en mér fannst ekki viðeigandi að hlaupa út. Yfirmaður minn kom þá, náfölur og greinilega hálfsturlaður af hræðslu, stormandi með pappíra í hendinni og skipaði mér að yfirgefa bygginguna án tafar. Hún myndi örugglega hrynja. Lét ég ekki segja mér það tvisvar, en minningin um þennan, annars rólega og yfirvegaða mann, hlaupandi eins og hann ætti lífið að leysa, sýnir mér, enn í dag, mér hvaða ótta og skelfingu jarðskjálftar geta vakið með fólki. 

Hinn skjálftinn kom 17. júní árið 2000. Sá var myndarkippur, en einhvern veginn hafði ég ekki tíma til að verða sleginn ótta. Það var ekki fyrr en eftirá að þessi óhugnanlega og óvænta bylgjukennda hreyfing gerði mér ljóst að jarðskjálftar eru ekki eitthvað, sem ég mun nokkurn tíma geta tekið sem sjálfsögðum hlut.

Sennilega er það vegna þess að þarna er um að ræða fyrirbæri, sem enginn fær ráðið við eða stjórnað.

Mannskepnunni er víst ekki ljúft að vera í stöðu, sem hún veit fyrirfram að hún hefur enga stjórn yfir og er dæmd til að tapa. 

 

 

 

Skjálftinn mældist 4,7 stig

Rústum ekki því, sem eftir er

Komin enn ein ástæðan fyrir því að halda okkur utan ESB.

Íslendingar eru með eitt bezta fiskveiðistjórnunarkerfi í heimi. Sé einhver von til að halda þorskstofninum í viðunandi horfi, þá höfum við til þess vísindamenn.

Ef við látum, hins vegar tælast í Evrópusambandið, er það fullvíst að stofninn hyrfi fyrir fullt og allt. Þar á bæ hafa menn ekki hugmynd um stöðu 2/3 hluta fiskistofna í lögsögu ESB. Um 80% fiskistofna innan lögsögu sambandsins eru ofveiddir, meðan heimsmeðaltalið er um 20%. Um 30% fiskistofna innan lögsögu ESB eru að hruni komnir.

Er ekki rétt að halda í það, sem við eigum og vitum, en forðast það sem aðrir hafa ekki hugmynd um?

 

 

Telur þorskstofninn í hættu

Íslenzki fáninn of dýr

Nú virðist fokið í flest skjól.

Hingað til hefur það hefur það, fyrst og fremst, verið tákn frændsemi, kurteisi og vináttu að draga að húni fána Norðurlandanna og láta þá blakta saman.

Það var vitað að orðspor Íslands hefur laskazt illilega á alþjóðavettvangi, en fáir hafa sennilega búizt við að „frændur okkar“ Svíar tækju til þeirra ráða að sýna okkur grófan dónaskap.

 

 

Slepptu íslenska fánanum

Vandi heimilanna aukinn

Það stóðu til þess vonir, eftir að ríkisstjórnin hafði verið aðgerðalaus í yfir 100 daga, að eitthvað kæmi af viti frá henni. Eitthvað, sem væri í takt við loforðin um að slá skjaldborg um heimilin og að greiða úr vanda atvinnuveganna.

Það, sem síðan sér dagsins ljós er eingöngu til að auka vanda heimilanna, ekki að bregðast við honum og á í raun lítið skylt við heilbrigða skynsemi. 

Hvernig unnt er að verja samþykkt frumvarps, sem hefur í för með sér 2,7 milljarða tekjuauka ríkissjóðs, en eykur skuldir heimilanna um 8 milljarða vegna áhrifa á vísitölu neyzluverðs, eins og Tryggvi Þór Herbertsson benti á, er óskiljanlegt. 

Veruleikafirringin er alger ef talið er að þessar aðgerðir komi heimilum og atvinnuvegum til góða. Gæfulegra hefði verið að leggja höfuðáherzlu á að koma bönkunum í gang, lækka vexti og gera bankakerfinu kleift að hefja eðlilega útlánastarfsemi á ný. Slíkar aðgerðir hefðu komið atvinnulífinu til góða, aukið atvinnustig og, um leið, skatttekjur.

Þetta eru ekki aðeins slæmar aðgerðir; þetta eru hættulegar aðgerðir.

 

Áfengi og eldsneyti hækka

Sýknuskandall

Vel man ég eftir því þegar þessi umræða var í gangi.

Eins man ég eftir því að hafa sjaldan orðið vitni að öðrum eins dónaskap og yfirgangi og þeim, sem starfsfólk Kastljóss beitti.

Hvað þetta starfsfólk varðar, þá setti það svo ofan með frekju sinni og hamagangi, að síðan þá hef ég ekki getað litið það í öðru ljósi en óskammfeilni og tillitsleysis.

 

Kastljós sýknað

Lán frá lífeyrissjóðunum

Þegar borgarráð Reykjavíkurborgar ákveður að taka 5 milljarða að láni frá lífeyrissjóðunum til 45 ára og til margvíslegra framkvæmda, er um að ræða fjárhæð, sem nemur liðlega 41 þús. kr. á hvern íbúa m.v. íbúafjölda 1. des. sl. Við hljótum að kljúfa þetta, a.m.k. þegar til lengri tíma er litið, enda höfum við í huga að um er að ræða fjölda verkefna, stór og smá, um alla borg, sem nauðsynlegt er að komist í framkvæmd.

Sveitarfélaginu Skagafirði stendur til boða lán frá Kaupfélagi Skagfirðinga og þó vaxtakjörin séu aðlaðandi (vaxtalaust til tveggja ára eða þar til ástand skánar á lánsfjármörkuðum!), þá breytist heildarmyndin aðeins þegar lánið er miðað við íbúafjölda 1. des. sl. Þá voru íbúar sveitarfélagsins 4.077, þannig að á hvern þeirra deilast kr. 147.167. Ekki er vitað til hve langs tíma lánið er hugsað, en í upphafi væri það 253% hærra en Reykjavíkurlánið á hvern íbúa og ætlað til að standa undir kostnaði við byggingu viðbyggingar við einn skóla.

Við fyrstu sýn fannst mér þetta lán, sem Skagfirðingum býðst, ekki svo galið. Þeir ættu nú að setjast niður með kaupfélagsmönnum og fara yfir kjör og lánstíma. 

Lífeyrissjóðir lána borginni

Grípið þetta, Skagfirðingar!

Ég held að á þessum tímum hárra vaxta, lausafjárþurrðar og hagrænna erfiðleika almennt, þá sé nú varla von á betri fjármögnunarlausnum: „...vaxtalaust til tveggja ára eða þar til ástand skánar....“!

Eitthvað hafa menn verið að kvarta yfir því að KS geti þetta vegna þess hve verðið sé hátt í búðinni. Menn hafi verið látnir borga meira en ástæða hafi verið til. Kjötkílóið hafi verið einhverjum krónum of hátt.

Lítið á þessar meintu ofgreiðslur fortíðarinnar sem fjárfestingu í framtíðinni, Skagfirðingar. Grípið gæsina meðan hún gefst og byggið ykkar skóla.

Vill lána Skagafirði 600 milljónir

Óviðunandi viðbragstími

Það er ekki viðunandi að lögreglan sé næstum hálftíma, 27 mínútur, að bregðast við á vettvang ofbeldisglæps. Því er raunar borið við að einmitt þá hafi þrjú önnur útköll verið í gangi, öll forgangsverkefni.

Hér verður ekki sakazt við lögreglumenn, heldur verður að líta til þeirrar skerðingar fjármuna og mannafla, sem lögreglan hefur úr að spila. 

Hafa verður í huga að lögregla höfuðborgarsvæðisins fékk ekki þá fjármuni, sem þurfti til að halda 20 lögreglumönnum, sem ráðnir höfðu verið tímabundið.

Fyrir einu ári voru 347 lögreglumenn við störf á höfuðborgarsvæðinu. Þeir eru nú 290.

Það ætti þá e.t.v. ekki að koma á óvart að viðbragðstíminn verði lengri en verjandi er.

Komu 27 mínútum eftir útkall