Ættu að borga með sér

Svo vel hafa bankamenn reynzt í sínum vísindum undanfarin ár að sanngjarnt væri að þeir greiddu með sér til að fá að halda vinnunni. Ekki verður þeim hrósað fyrir afkomu fyrirtækja sinna, svo ekki sé meira sagt, þegar litið er yfir vígvöllinn í dag og litið til átaka liðinna ára.

Í fréttinni, sem lagt er útaf kemur fram að forstjóri Goldman Sachs hafi fengið í kaupauka hlutabréf að virði 9 milljóna dollara, en sá galli fylgi gjöf Njarðar að hann megi ekki selja bréfin næstu fimm ár. Okkur á að blæða fyrir hans hönd.

Vegna þessa reka bankamenn upp ramakvein og segja að þetta komi þeim verulega á óvart, enda hafi þeir búist við margfalt rausnarlegri verðlaunum fyrir rekstrarárangur sl. árs.

Þessir herramenn mættu hafa í huga að sá árangur, sem kann að hafa orðið á árinu 2009 er skilgetið afkvæmi hrunsins, sem varð á árinu þar á undan, vogunarstarfsemi og verzlun með eignir úr rústum fallinna banka og illa staddra sjóða.

Bankamenn ættu sem heild að skammast sín í stað þess að rífa kjaft og flækjast um í forundran.

 

 

Uppnám vegna lágra bónusa

Feðgarnir fá sitt

Það hefur sennilega ekki nokkur maður efazt um að reynt yrði af fremsta megni að koma Högum aftur í hreiður þeirra feðga, Jóhannesar og Jóns Ásgeirs.

Að sjá bankastjóra Arionbanka lýsa því fjálglega yfir að framundan sé gagnsætt og opið söluferli var heldur dapurlegt því tekið var fram að Jóhannes og félagar koma til með að halda það stórum hlut í Högum að hann hlýtur að teljast ráðandi.

Slíkur ráðandi hlutur vekur upp spurningar um það hverjir gætu hugsað sér að ganga til sængur með fyrrverandi eigendum Baugs Group. 

Reynslan af rekstrinum þar á bæ er ekki beint hvetjandi fyrir þá, sem eiga kynnu einhverjar krónur aukreitis til að láta í kaup á hlutabréfum. Það gleymist líklega seint hvernig farið var með Baug sem einkafyrirtæki, þrátt fyrir meinta dreifða eignaraðild. Það voru ekki margir, sem fengu að leika sér í sandkassanum. Þeir, sem það fengu, sáu vel um sitt.

 

Óvissu um framtíð Haga eytt

Líkt við mið-asískan einræðisherra

Það er orðspori Íslands ekki ónýtt að sjálfum forsætisráðherranum skuli líkt við einræðisherra frá Mið-Asíu.

Konan vissi, eða mátti vita, að héldi hún sér við þann kúrs að tjá sig ekki við útlendinga, sem eru þekktir fyrir að spyrja krefjandi spurninga, jafnvel á útlenzku, yrðu gerðar harðorðar athugasemdir.

Nú hefur það komið á daginn. Samanburðurinn er glæsilegur, eða hvað?

Enn eitt tækifærið til að láta til sín taka og tala máli Íslands er fokið út í veður og vind.

Óvenjulegt tilvik

Til hvers að ræða umsókn?

Vandamál Íslands eru mörg og flókin um þessar mundir.

Nægir að minna á Icesave-mál, vandamál heimilanna, enn án skjaldborgarinnar, sem lofað var fyrir ári síðan og vandamál fyrirtækja, sem ekki ráða við fjármögnun vegna tröllslegra vaxtakjara.

Til að sinna þeim af heilindum þarf öll stjórnsýslan að vera virk, en ekki að miklum hluta upptekin við draumóraverkefni Samfylkingarinnar, umsókn um aðild að Evrópusambandinu. Þessi umsókn er hvergi tekin alvarlega nema innan raða Samfylkingarinnar, ekki einu sinni innan ríkisstjórnarinnar, hvað þá meðal almennings í landinu. Þetta er umsókn, sem verður kolfelld í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Það vita forystumenn Samfylkingarinnar, en engu að síður er hráskinnaleiknum haldið til streitu, rétt eins og um raunverulegt hagsmunamál þjóðarinnar væri að ræða. 

Væri ekki nær að snúa sér af alvöru að þeim málum, sem lofað var fyrir ári síðan að fengju forgang, heimilunum í landinu og atvinnurekstri. Tómstundaiðja kratanna er orðin slíkur dragbítur (auk þess að vera rándýr) á raunveruleg verkefni og vinnu stjórnvalda að hún er orðin ríkisstjórninni til stórskammar og er ekki miklu bætandi á fátæklega ferilskrá hennar.

Ræða aðild Íslands í febrúar

Missættið ágerist

Það virðist ekki vera til nokkur skapaður hlutur, sem aðildarflokkar núverandi ríkisstjórnar geta komið sér saman um. Skiptir þá ekki máli hvort um er að ræða aðildarumsókn að ESB, aðferðir við lausn Icesave-vandans, mat á hæfni Svavars Gestssonar sem samningamanns, stefnu í iðnaðarmálum eða aðferð  til að ljúka Icesave-málinu. Það eina, sem flokkarnir sameinast um af heilum hug er sjúkleg þörf á að halda völdum í stjórnarráðinu.

Á þessum alvarlegu tímamótum þegar nauðsynlegt væri að kraftar væru sameinaðir við lausn deilunnar, er þeim dreift. Annar aðilinn skríður til Brussel (ekki væri nú ónýtt að geta sagt að ESB hefði bjargað þessu öllu fyrir Samfylkinguna); hinn herjar á Norðmenn, sem óneitanlega væri nú skynsamlegri kostur.

Það, sem enn á ný þvælist fyrir ríkisstjórnarflokkunum er getuleysi þeirra til að vinna saman. Þetta getuleysi er orðið dýrt því það kemur í veg fyrir að öllum kröftum sé beint í eina átt, sem er að ljúka þeim mesta vanda, er steðjað hefur að landinu um aldaskeið, Icesave.

Til að bæta gráu ofan á svart er svo forsætisráðherrann að gera sig að kjána á alþjóðavettvangi, eina ferðina enn. Þrátt fyrir útlendingafælni hennar hefur greinilega tekizt að fá hana til að skreppa til Brussel, en ekki er meiri reisn yfir ferðalaginu en svo að fréttamenn þar á bæ furða sig á að þeir skuli ekki fá fund með ráðherranum. 

Í frétt af þessu máli í Morgunblaðinu er haft eftir blaðamanni hjá European Voice, systurriti Economist, að hann „myndi svo sannarlega lýsa þessu sem óvenjulegu tilviki. Þeir sem sniðganga slíka fundi á ferð sinni um Brussel eru jafnan einræðisherrar frá Mið-Asíu. Því myndi ég án efa halda að evrópskur þjóðhöfðingi eða forsætisráðherra myndi alla jafna mæta á fundi með blaðamönnum eftir fundi með Barroso.“

 

Samfylkingin lítur til ESB en VG til Noregs

Það er bara svo

Hafi frændur okkar Norðmenn raunverulega sett sér nýja stefnu í Icesave-málinu og séu hættir að ganga erinda Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, er það auðvitað ánægjulegt. Vonandi er að Danir, Svíar og Finnar sjái sér einnig fært að sinna samskiptum við Íslendinga með eðlilegum hætti.

Svo ánægjulegt sem það kann að vera að Norðmenn taki upp eðlileg samskipti við Íslendinga á ný, þá verður að láta fljóta með þá staðhæfingu að hefðu þeir ekki séð að sér, væru þeir ekki á neinn hátt hærra skrifanlegir en Bretar og Hollendingar. Þeir tveir þjóðflokkar eru ekki beint framarlega á vinsældalistum um þessar mundir, svo því sé til haga haldið.

Norðmenn breyta um Icesave-stefnu

Undirlægjuháttur

Það er án nokkurs efa mikill akkur í því fyrir þær þjóðir, sem við eigum í útistöðum um þessar mundir, Breta og Hollendinga, að fá innlegg í baráttu sína frá aðilum á borð prófessor við Háskóla Íslands.

Hvað á maðurinn við þegar hann segir í grein í Aftenposten að „Icesave-byrðin hefði verið blásin út á Íslandi og víðar“?

Áttar hann sig ekki á því að um er að ræða hagsmuni íslendinga í nútíð og um langa framtíð?

Vitað er að prófessorinn lætur ekkert tækifæri ónotað til að ganga erinda pólitískra vina sinna í samfylkingunni, en ég held að menn hljóti að sammælast um að hér hefur verið gengið of langt í undirlægjuhætti við málstað, sem gengur þvert á hagsmuni Íslendinga.

Það versta við þessi skrif er að þau eru unnin á tímamótum, sem orðin eru til vegna höfnunar Icesave-laganna. Það var farið að glitta í ljós í myrkrinu. Það var að verða til hljómgrunnur fyrir málstað Íslendinga. Málsmetandi aðilar voru byrjaðir að átta sig á að kröfur Breta og Hollendinga eru óraunhæfar og ósanngjarnar.

Við þurfum ekki á málflutningi aðila á borð við prófessorinn að halda til að gera okkur erfiðara fyrir.

Spurning, sem óhjákvæmilega vaknar er: Hvað gengur manninum til? 

 

Gegn hagsmunum Íslands

Hvers vegna er samningsstaðan erfið?

Það má vel vera að samningsstaðan sé erfið að mati Steingríms J. Sigfússonar, enda hafa stjórnvöld lagt nótt við nýtan dag við að ná fram minna en engu.

Þegar búið var að mála sig út í horn með arfaslakri samningsgerð félaga Svavars og vinar hans Indriða, er ekki við því að búast að leiðin til baka sé auðveld.

Hitt er þó deginum ljósara að ef menn stefndu einarðir að því að bæta stöðu Íslands í stað þess að standa volandi og barma sér yfir því að engar leiðir séu út úr vandanum nema að ganga að ýtrustu kröfum Breta og Hollendinga, þá er vá fyrir dyrum. Þá væri staðan erfið. Staðan verður svo enn erfiðari þegar þessir sömu gefa yfirlýsingar út og suður í þá átt að allt muni fara fjandans til nema gengið sé að kröfunum; gefa yfirlýsingar innanlands sem erlendis. Þetta hefur verið gert frá upphafi þegar átti að keyra í gegn samþykki Alþingis án þess að þingmenn fengju að berja augum samning þeirra Svavars og Indriða.

Einhvern veginn hafa hlutir nú æxlazt þannig að staðan hefur farið síbatnandi frá því að stjórnarandstaðan greip í taumana og neitaði að viðurkenna vinnubrögð Steingríms og félaga. 

Hún mun, hins vegar, verða raunverulega erfið ef fjármálaráðherrann gleymir endanlega að umbjóðendur hans eru Íslendingar en ekki hagsmunagæzlumenn ríkissjóða Bretlands og Hollands.

Erfið samningsstaða

Ekki mistök?

„Jóhanna tók ekki undir að það hafi verið mistök að ráða Svavar Gestsson, þáverandi sendiherra, sem formann samninganefndar Íslands í Icesave-viðræðunum“ sagði Jóhanna Sigurðardóttir.

Skynsamlegt hefði þó verið að fá „vanan alþjóðlegan samningamann til að semja um Icesave við Breta og Hollendinga.“

Hvar skilur á milli mistaka og að gera það, sem skynsamlegt hefði verið, er erfitt að greina miðað við fullyrðingar forsætisráðherrans. 

Hitt er víst að hafi nokkurn tíma verið gerð mistök í íslenzkri stjórnsýslu, þá var það þegar Steingrímur J. Sigfússon fól lærimeistara sínum Svavari Gestssyni að fara fyrir samninganefnd um Icesave-vandann. Þar tókst Svavari, ásamt sérlegum vini og félaga, Indriða H. Þorlákssyni, að landa einhverjum þeim versta gjörningi í sögu alþjóðlegra samskipta, sem vitað er um. Samningnum, sem fengið hefur hina verstu útreið, sem unnt er að fá, innanlands sem utan, hefur síðan verið haldið miskunnarlaust til streitu og jafnvel gengið svo langt að tjá sig við erlenda fjölmiðla og fréttaveitur um ágæti hörmungarinnar, málstað Íslands til ómælds skaða.

Viðurkenningu forsætisráðherrans á réttmæti þess að fá „vanan alþjóðlegan samningamann“ til starfans verður ekki mótmælt á þessum vettvangi.

 

Skynsamlegt að fá erlendan samningamann

Það þarf að veita þessum manni hjálp

Ég las þessa auglýsingu, sem Ólafur F. Magnússon lét birta í nafni Frjálslynda flokksins í Fréttablaðinu í dag.

Ég fylgdist með framgangi hans á borgarstjórnarfundi þar sem hann fór mikinn við flutning níðs um borgarstjóra.

Fyrrverandi félagar hans í Frjálslynda flokknum hafa nú endanlega afneitað blessuðum manninum og segja að auglýsingin sé ekki á vegum flokksins, heldur á vegum einkahlutafélags, sem stofnað hafi verið til þess eins að „færa til fjárstyrk af hálfu borgarinnar sem áður hefur jafnan runnið til Frjálslynda flokksins.“

Ég er farinn að finna til með þessum vesalings manni.

Geta ekki einhverjar góðar sálir séð til þess að reynt sé að veita honum þá hjálp, sem hann þarf greinilega á að halda til að losa sig úr þessu skelfilega þráhyggjurugli? Þetta er orðið verra en pínlegt. 

 

Afneita Ólafi F. Magnússyni