Svo ríkisstjórnin réð ekki við það

„Ríkisstjórninni hefði hins vegar mistekist að uppfylla skyldur sínar sem eigandi og að það hefði seinkað endurskipulagningu bankanna“ er haft eftir sænska bankasérfræðingnum, Mats Josefsson.

Mats Josefsson er ekki að færa okkur neinar fréttir. Þetta hefur verið ljóst um langa hríð. Það hefur verið ríkisstjórninni gjörsamlega ofviða að ráða fram úr þessu verkefni, sem í eðli sínu er allflókið. Það er ekki seinna vænna að Steingrímur, Jóhanna og Gylfi gangist við mistökum sínum og komi verkinu í hendur þeirra, sem við það ráða. Josefsson leggur til að farin verði leið, sem gefizt hefur vel í Noregi.

Menn verða að átta sig á því að þetta verður að gerast sem allra fyrst; ætti að hafa gerzt fyrir löngu síðan. Það er mikið í húfi, sem allir vita. Heimili ráða ekki við skuldir sínar og hafa ekkert raunverulegt bankakerfi til að styðjast við. Atvinnuvegirnir vita ekki hvert á að snúa sér, því þeir hafa ekkert raunverulegt bankakerfi til að styðjast við.

Hættum þessum látalátum og hefjumst handa.

Ríkinu mistókst sem eiganda

Og hvers vegna fer ekkert að breytast?

Nei, það er langt í að eitthvað fari að breytast, a.m.k. ef miðað er við afrekaskrá núverandi ríkisstjórnar.

Afrekaskrá ríkisstjórnar, sem hét því strax í upphafi minnihlutastjórnarinnar í febrúar, að hafizt yrði handa við að slá skjaldborg um heimilin og gera atvinnulífinu kleift að sinna sínu hlutverki.

Afrekaskrá ríkisstjórnar, sem nú hækkar álögur á fyrirtæki, dregur markvisst úr framkvæmdum og drepur þannig alla starfsemi í landinu í dróma.

Er raunverulega búizt við að eitthvað fari að breytast til batnaðar í náinni framtíð?

„Það er ekkert að fara að breytast"

Á þetta að valda ótta?

Miðað við þá galla, sem fram hefur komið að eru (og voru) á evrópska innstæðutryggingakerfinu, þá held ég að málsókn Hollendinga geti vart orðið nema til góðs.

Ekki tókst, að því sem sagt er, að fá hollenzk eða brezk stjórnvöld til að útkljá deilurnar fyrir dómstólum.

Sú fullyrðing hollenzka seðlabankans, að ekkert hafi verið hægt að aðhafast vegna aðfara Icesave-manna er út í hött. Hafi raunverulegur vilji verið til staðar hjá hollenzkum stjórnvöldum til að hafa áhrif á gang mála og tryggja fjárhagslegt öryggi eigin þegna, hefðu þau svo sannarlega ekki látið formsatriði um rekstur erlendra bankastofnana standa í vegi sínum. 

(Hollenzkir einstaklingar verða, væntanlega, að reka mál sín fyrir íslenzkum dómstólum, eða hvað? Er varnarþing þeirra, sem málið varðar ekki á Íslandi? Annar held ég að það skipti ekki máli, hvar þetta mál sé rekið. Það væri, sennilega, af hinu góða að fá það rekið fyrir evrópskum dómstólum).

Undirbúa lögsókn gegn Íslandi

Ósvífið og ódýrt, jæja?

Ekki var við öðru að búast en Steingrímur J. Sigfússon hlypi fram á völlinn eftir sprengjuregnið í Morgunblaðinu í dag.

Helzt hefði ég þó viljað sjá einhver raunveruleg viðbrögð við þeim fullyrðingum Davíðs Oddssonar, meginþemanu í viðtalinu við Agnesi Bragadóttur, að Íslendingum beri alls ekki að greiða þessar 500-1000 milljarða ofurskuldir við Breta og Hollendinga. Davíð vísar einkum í skýrslu evrópskrar nefndar undir stjórn Jean-Claude Trichet, á vegum OECD. Í skýrslunni mun sagt að innstæðutryggingakerfið gildi ekki ef um algjört bankahrun sé að ræða í viðkomandi landi.

Eins bendir Davíð á að fjálglegt og stöðugt tal um „skuldbindingar“ Íslendinga og hvernig staðið muni við þær, nánast án skilyrða, geti vart orðið til að bæta samningsstöðu okkar. Þessu getur fjármálaráðherrann ekki neitað. Það gengur enginn heilvita maður að samningaborðinu og byrjar á því að játa sök og eindreginn ásetning til bóta. Slíkt ferli hófst, og er haldið við, með yfirlýsingum forsætis- og fjármálaráðherra.

Það er alrangt að halda því fram að Davíð Oddsson sé að reyna að „snúa málinu þannig á haus að það sé allt saman í ábyrgð núverandi ríkisstjórnar“. Mér vitanlega hefur enginn reynt að færa ógöngurnar á ábyrgð einnar ríkisstjórnar. Ég hélt að menn væru horfnir frá þessum barnaskap, sem gengur út á að persónugera hremmingarnar og klína þeim á aðra en þá, sem sök bera, óábyrga og ósvífna banka- og fjármálamenn. Það eru þó helzt framámenn Samfylkingar og Vinstri grænna, sem spýja galli og tala um „óslitna tveggja áratuga valdatíð Sjálfstæðisflokksins“. 

Síðan spyr Steingrímur J.: „Ætlar hann með þessu að hjálpa þeim sem eru teknir við keflinu?“ Þetta er kjánaleg og óréttmæt spurning. Fyrrverandi Forsætisráðherra landsins spyr nærgöngulla spurninga; spurninga, sem varða þjóðarheill. Þeim verður ekki svarað með skætingi á borð við „[é]g var farinn að vona að hann væri sáttur við sitt hlutskipti, hættur í stjórnmálum og kæmist vel af en menn ætla seint að komast út úr þessari meðvirkni“. 

Það er enginn sáttur við þá stöðu, sem Ísland er í í dag. Þess vegna verður að hlusta á þá, sem hafa gagnrýni fram að færa. Það verður að finna gild svör. Skætingur dugar ekki.

 

 

Ósvífin og ódýr afgreiðsla

Davíð hefur talað!

Á þessum vettvangi hef ég verið óhræddur við að tjá andúð mína á Icesave-samkomulaginu. Einkum og sér í lagi hef ég séð ástæðu til að tjá mig um arfaslaka frammistöðu samninganefndarinnar, sem var á ábyrgð þeirra Svavars Gestssonar og Indriða H. Þorlákssonar.

Þessi sjónarmið mín fá heldur betur byr undir báða vængi þegar lesin er grein Jóns Daníelssonar, prófessors við LSE í Morgunblaðinu 30. júní. Þar kemur fram að í raun hafi verið teflt fram undirmálsmönnum, samanborið við mjög öfluga og reynda samningamenn Breta og Hollendinga.

Og nú hefur minn gamli formaður látið í sér heyra. Hann fer ekkert í launkofa með sínar skoðanir á samkomulaginu fína. Það versta síðan Gamli Sáttmáli var gerður. Íslendingum beri, í raun, ekki skylda til að greiða einn eyri af þeim formúum, sem vinstri stjórnin vill láta okkur reiða af hendi og steypa okkur í óviðráðanlegar skuldir um ófyrirsjáanlega framtíð. Ég þarf ekki að færa rök fyrir sjónarmiðum Davíðs hér. Lesið Moggann.

Það er nú einhvern veginn þannig að ég tek meira mark á Davíð Oddssyni en Jóhönnu Sigurðardóttur, sem finnst greiðsla á umræddri „skuld“ við Breta og Hollendinga væntanlega vera sanngjarnt endurgjald fyrir aðgang að ESB. Ef við ekki borgum, komumst við ekki inn. Við verðum að fá þarna inni.

Ekki setja þjóðina á hausinn

Áfram Grindavík!

Mikið óskaplega er ég feginn að heyra að frændur mínir í Grindavík ætla ekki að glepjast og láta vaða yfir sig á skítugum skónum.

Mér sýnist sem menn átti sig ekki almennilega á því að við erum stödd í miðri kreppu, sem m.a. var valdið með braski á borð við það, sem glittir í og HS Orka stendur fyrir.

Það, sem vantar er heiðarleiki og hreinskipti í viðskiptum; ekki þessi takmarkalausa vitleysa. Það er komið nóg.

 

 

Grindavík fer í hart

Gamalt hlutabréf

Uppi á vegg hjá mér hangir hlutabréf, sem afi minn gaf föður mínum, sem síðan gaf mér það fyrir löngu síðan. Bréfið er dagsett 1. júlí 1914 og þótti þá sjálfsagt að leggja fé af mörkum svo þetta „óskabarn þjóðarinnar“ kæmist á flot. Mér þykir vænt um þetta bréf, ekki sízt fyrir það að öll ár síðari heimsstyrjaldarinnar var faðir minn loftskeytamaður á einu skipa Eimskips.

Um 15% þjóðarinnar keyptu þessi bréf.

Auk þess að efla flutninga á sjó var við því búizt að félagið myndi snúa hjólum verzlunar örar og auka með því efnahagslega hagsæld í landinu. Þá stóðu vonir til að það stuðlaði að þróun mannlífs og styrkti sjálfstæðisbaráttuna.

Nú er óskabarnið sokkið, en þeir, sem sízt eiga skilið gera kröfur í dánarbúið. 

Eimskip sýknað af kröfu Baldurs

Í stöðu grunaðs manns

Hannes Smárason hafði fengið stöðu grunaðs manns og var hann grunaður um refsiverða háttsemi.

Mönnum, sem fá þessa stöðu, þarf ekki að koma það á óvart að gerð sé húsleit, sem beinist m.a. að því að kannað sé hvort grunurinn sé á rökum reistur.

Húsleitir í máli Hannesar lögmætar

Enn einn kafli í depurðinni

Það að setja starfsmenn SPRON út í kuldann með þröngri túlkun slitastjórnar er með hreinum endemum.

Almenna venjan, og lágmarkskrafa, hefur nú verið sú að fólk, sem sagt er upp störfum fái greiddan uppsagnarfrest.  Lágmarksréttindi.

Því má heldur ekki gleyma að ef farið hefði verið að boði MP banka, væri stór hluti þessa fólks enn í vinnu.

Launalausir vegna mistaka

Er eitthvað alvarlegt að Ögmundi?

„Það má ekki hafna í hefðbundnum hjólbörum (sic) flokkastjórnmála. Þetta er mál sem við eigum að taka á óháð flokkalínum“ segir ráðherra heilbrigðismála, Ögmundur Jónasson.

Þessi sami Ögmundur virðist ekki átta sig á því að hann er ráðherra í ríkisstjórn, sem hefur það sem eitt af sínum meginstefnumálum að koma Icesave-málinu, hvað sem mönnum kann svo að finnast um það mál, í gegnum þingið.

Það eru sennilega flestir, sem taka undir með Ögmundi að það er fáránlegt að láta litla þjóð standa við skuldbindingar sem þessar, eina á báti. Um það snýst hins vegar ekki málið þegar að ráðherranum kemur. Hann getur ekki búizt við því að þingmenn annarra flokka komi ríkisstjórn, sem hann á aðild að, til hjálpar vegna þess að honum þóknast að hlaupa undan merkjum.

Þegar að því kemur að skrifa sögu stjórnmála okkar tímabils hlýtur að þurfa að helga Ögmundi Jónassyni sér kapítula.  

Ögmundur ekki ákveðinn