Hvað annað en alvarlegt lögbrot?

Í forsíðufrétt Morgunblaðsins í dag segir í fyrirsögn að Sjóvá hafi skuldað í bótasjóð. Þessi fyrirsögn er útfærð nánar í fréttaskýringu og þá tekið dýpra í árinni: Tryggingafélagið Sjóvá átti ekki lengur fyrir vátryggingaskuld.

Hvað er Mogginn að segja okkur á innsíðum, sem ekki var komið fram á forsíðu? Jú, einfaldlega það að tryggingafélagið hafði notað bótasjóð hugsanlegra tjónþola í brask. Sjóvá var komið í þrot með uppgjör og greiðslur tjóna.

Ekki er heimilt að beita fjármunum bótasjóða í neitt annað en öruggar fjárfestingar og skulu þær innleysanlegar með litlum fyrirvara. 

Íbúðaturn í Macau og fasteignir í öðrum löndum, þ.á.m. í Austur Evrópu, falla ekki undir kröfur um innleysanleika með litlum fyrirvara, nema þá, hugsanlega með umtalsverðu tapi, eins og í ljós kom í Macau. 

Það verður forvitnilegt að fylgjast með réttarhöldum yfir þeim Milestone-mönnum og þjónum þeirra.

Athygliverður vinkill á þessari sögu: Hvar voru endurskoðendur þessara félaga?

Sjóvá skuldaði í bótasjóð

Hollenzkir innstæðueigendur veita ráð

Það er tvennt, sem talsmaður hollenzkra innstæðueigenda segir af viti í áskorun til þingmanna um að fella frumvarp um ríkisábyrgð vegna Icesave-hörmunganna. Annað er vaxtastigið, 1%. Þetta er sú vaxtaprósenta, sem ég hélt fram að væri hæfileg sem kostnaður af láni milli landa, og um væri að ræða nauðungarlán, í bloggfærslu fyrir ekki löngu síðan.

Hitt atriðið er sú staðreynd að „Íslendingar muni aldrei ráða við það lán sem samkomulagið við Breta og Hollendinga um Icesave felur í sér“.

Það, sem á eftir að skila sér til Hollendinga (og Breta) er sá einfaldi sannleikur að Íslendingum ber engan veginn að greiða þessar ógnarfjárhæðir, hvort sem um er að ræða 3,6 milljarða evra á 5,5% vöxtum eða (og Guð hjálpi okkur), 7,3 milljarða á 1% vöxtum.

Þetta er ekki okkar vandamál, einsog Jón Daníelsson, prófessor, benti á í grein í Morgunblaðinu 30. júní sl. og Davíð Oddsson rakti á eftirminnilegan hátt í viðtali við Agnesi Bragadóttur sl. sunnudag.

Hvetja þingmenn til að fella Icesave-frumvarp

Ekki króna gefin eftir

Hvaða mynd, sem sú borgarastyrjöld, sem Vilhjálmur Bjarnason talar um, tæki á sig, þá er eitt alveg víst. Það er að engum yrði vært lengur í því óaldarsamfélagi, sem sprytti af því að gefa hrunkóngunum eftir svo mikið sem eina krónu.

Ég er hissa á því að þessi hugmynd hafi náð svo langt að um hana skuli rætt. Ég er ekki síður hissa á því, að miðað við svip og viðbrögð formanns bankaráðs Kaupþings, þá er greinilegt að það hefur verið rætt um þessa furðuhugmynd feðganna í einhverri alvöru.

Varar við borgarastyrjöld

Bótasjóðir Sjóvár í Macau

Þegar tryggingafélag á Íslandi er farið að fjérfesta í lúxusíbúðaturni í Macau, er ýmislegt, sem bendir til að hlutir hafi ekki verið nákvæmlega eins og til var ætlazt.

„Um er að tefla verulega fjárhagslega hagsmuni og rannsóknin tengist fjölda manns og fjölmörgum tilvikum. Málinu var vísað til embættis sérstaks saksóknara samkvæmt ákvörðun stjórnar Fjármálaeftirlitsins“ segir í frétt mbl.is. 

Í húsleitum embættis sérstaks saksóknara víða í borginni í dag fer ekki hjá því að slóðir finnist til þeirra, sem ætla má að hafi farið frjálslega með fjármuni. Það versta er að þessi rannsókn skuli ekki hafa komizt á fullt fyrir löngu vegna þess tíma, sem gæti hafa gefizt til að farga eða breyta gögnum.

Gleymum því þó ekki að peningar, sérstaklega þeir, sem ferðast á milli landa, skilja eftir sig slóðir, sem ekki fennir í.  

 

Húsleit á níu stöðum

Ótrúverðugt

Undanfærslur Össurar Skarphéðinssonar virka ekki trúverðugar. Allt er gert lítilfjörlegt, sem stutt gæti málstað Íslendinga.

Eins og sagt hefur verið, oftar en einu sinni og oftar en tvisvar á þessum vettvangi, þá virðist verðmiðinn á nálgun við Evrópusambandið ekki skipta máli. Gjaldið skal greitt án tillits til afleiðinga. Nú skiptir aðkeypt lögfræðiálit engu því það er á skjön við álit og vilja vina okkar og verðandi ráðamanna í Brussel.

„Lögfræðiálitið breytir engu"

Svíar, nei getur það verið?

Getur það verið að Svíar séu að gera grönnum sínum í Lettlandi lífið erfiðara en það þyrfti að vera með því að ryksuga evrur úr landinu?

Getur það verið að Svíar séu að sýna níðingsskap gagnvart félaga í ESB með því að sænskir bankar geri útibúum í Lettlandi ókleift að stunda útlánastarfsemi og stofna þannig í hættu björgunaraðgerðum í landinu?

Getur það verið að Svíar, þjóð, sem við treystum á að liðki á allan hátt fyrir ljúflegri inngöngu okkar í Brusselveldið, séu að gerast sekir um hreinan skepnuskap gagnvart litlu landi í erfiðleikum?

Það getur ekki verið. Þetta eru vinir okkar og frændur, sem við treystum á. Við sem getum varla beðið eftir því að starfa með þeim undir efnahagslegu öryggisneti Evrópusambandsins.

 

 

Sænskir bankar ógna Lettlandi

Hver er meiningin með þessari handabakavinnu?

Aðstoðarmaður Utanríkisráðherra, Kristján Guy Burgess, túlkar Trichet-skýrsluna eins og honum sýnist: „[Nei, þetta (Icesave) fellur ekki á Tryggingasjóð innstæðueigenda; þeir, sem verða að borga brúsann eru Seðlabankinn og/eða ríkissjóður]“. Þetta er umorðun á túlkun aðstoðarmannsins, en andi og inntak eru þau sömu. Hér er um að ræða skýrslu þá, sem Davíð Oddsson vísar til í viðtali í Morgunblaðinu sl. sunnudag. Þetta viðtal afgreiddi Steingrímur J. Sigfússon með því að dæsa í sjónvarpsviðtali og setja upp mæðusvip yfir því að Davíð skuli ekki hættur í stjórnmálum.

Allt skal gert til að forðast að taka til hendinni og ergja þannig verðandi yfirvöld í Brussel, þó óneitanlega veki það furðu að fjármálaráðherrann skuli sýna með þessu endanlegan viðsnúning sinn. Hann var ekki neinn sérlegur aðdáandi Brusselvaldsins fyrir síðustu kosningar.

Utanríkisráðherra hefur setið á skýrslu frá 29. marz, þar sem fram kemur í áliti virtrar lögmannsstofu í Bretlandi að allsendis allt sé óvíst um ábyrgð íslenzka ríkisins á Icesave-klúðrinu.

Allt skal gert til að forðast að taka til hendinni og ergja þannig verðandi yfirvöld í Brussel, þó óneitanlega hljóti aðgangurinn að ESB að verða okkur kostnaðarsamur. 

Það virðist ekki skipta máli hvað Ísland þarf að borga; daður við Brussel skiptir meira máli. Það má greinilega ekki gera neitt, sem gæti styggt okkar verðandi ráðamenn og herra.

Innstæðutryggingar ná ekki yfir hrunið

Skal Ísland í ESB, sama hvað það kostar?

Þessi forsíðufrétt í Morgunblaðinu í dag vekur óneitanlega alvarlegar spurningar um heilindi sumra íslenzkra stjórnmálamanna í garð eigin þjóðar.

Í umræðunni undanfarna daga, og vikur, hefur komið fram að lúkning Icesave-málsins sé forsenda þess að svo mikið sem litið verði til viðræðna við Íslendinga um ESB, hvað þá aðildarumsóknar.

Óþægilegar spurningar vakna vegna lögfræðiálits, sem utanríkisráðherra hefur setið á síðan í marz sl. þar sem „vegið er og metið hvort Íslandi beri að ábyrgjast lágmarksinnistæður á Isesave-reikningunum eða hvort nóg sé að stofna innstæðutryggingasjóð í sama tilgangi“. Fram kemur „að slíkt samkomulag um að ábyrgjast Tryggingasjóð innstæðueigenda myndi alltaf þurfa lögformlegt samþykki Alþingis Íslendinga til að verða lögformlega bindandi“.

Hvað hafa þingmenn og ráðherrar Samfylkingarinnar verið að gera? Hafa þeir setið á upplýsingum, sem varða þjóðarheill?

Skipta viðræður við verðandi herraþjóðir í austri um aðild að ESB meira máli en velferð íslenzkrar þjóðar, sem þó er enn til?

Óvíst um ábyrgð á Icesave

Þröng túlkun, brot á launamönnum

Um það er ekki deilt að almenna reglan, sem í þessu tilviki er lágmarkskrafa, byggð á lágmarkasréttindum, er að starfsmenn fái greidd laun innan uppsagnarfrests.

„Ég sé ekki betur en að slitastjórnin hafi fullar heimildir til að greiða launin og sé það skylt, svo fremi að eignir séu til fyrir greiðslu launa og annarra forgangskrafna í þrotabúi Spron“ sagði Álfheiður Ingadóttir, formaður Viðskiptanefndar á dag, í dag.

Kaupþing, ríkisbanki, hrifsaði til sín rekstur SPRON, þrátt fyrir að einkabanki, MP Banki hefði lýst sig fyllilega reiðubúinn til að halda rekstrinum áfram og koma þannig á veg fyrir að stór hluti starfsmanna SPRON missti vinnuna. Úr því að ríkisvaldið taldi hagstæðast að valda fjölda starfsmanna sparisjóðsins atvinnuleysi, þá getur það varla talizt annað en sanngjarnt að ríkissjóður standi undir lágmarkskröfu þessara fyrrverandi starfsmanna með því að greiða þeim laun.

Að valda starfsmönnunum þessari óvissu hvað varðar réttarstöðu, að þeir geti síðan hvorki sótt um atvinnuleysisbætur, né leitað til ábyrgðarsjóðs launa með laun, er forkastanlegt. Brot á lágmarksréttindum.

 

 

 

Óvissa með laun starfsmanna

Þá erum við Svein Harald loks sammála

Aldrei fór það svo að við næðum ekki saman, ég og Seðlabankastjórinn! Hann segir „að lausn bankakreppunnar sé aðallega spursmál um aðgang fyrirtækja og heimila að lánsfé“. Það getur nú ekki hafa verið erfitt fyrir hann að komast að þessari niðurstöðu þegar heimilum og fyrirtækjum er við það að blæða út og enginn raunverulegur stuðningur fáanlegur hjá bankakerfinu.

Hann hefði getað bætt við að ekki síður væri nauðsynlegt að vextir kæmust í það horf að fyrirtæki og heimili teldu sig hafa efni á að taka lán hjá bönkunum.

Ég hlýt svo að taka undir með Friðriki Hansen Guðmundssyni, sem skrifar í athugasemd við bloggfærslu mína fyrr í dag: „Þetta gríðarstóra bankakerfi er rekið með bullandi tapi á hverjum degi. Ótrúlegt ef menn ætla að reka þessa þrjá banka og öll þessi útibú áfram“. Friðrik hefur mikið til síns máls. Við þurfum ekki á öllum þessum bönkum að halda með sitt kraðak af útibúum. Nú ætti að vera lag til að hagræða.