Þráhyggja Olli Rehns

Það er orðið jafn víst og að mánudagur kemur á eftir sunnudegi að Olli Rehn, stækkunarstjóri ESB tjáir sig um hugsanlega, og „líklega“ aðild Íslendinga að sambandinu. Eitthvað verða stækkunarstjórar víst að hafa fyrir stafni.

Undantekningalítið kemur svo Noregur upp í þessum hugleiðingum og gerir það einnig nú. Ég veit ekki hvað það er sem veldur þessari Noregsþráhyggju stjórans. Því var lýst yfir í Stórþinginu 6. maí að ekki yrði sótt um aðild að Evrópusambandinu. Einnig kom fram að allir flokkar, utan einn, eru sammála um að halda Evrópumálunum utan við kosningabaráttuna í haust.

Þá hefur því verið lýst yfir í Stórþinginu að Norðmönnum sé nákvæmlega sama þó Íslendingar sæki um aðild að ESB; a.m.k. hefði slík umsókn akkúrat engin áhrif þar í landi í átt til umsóknar.

Hver veit nema ESB-umsókn frá Íslandi örvi Norðmenn

Minni stöðugleiki - um stundarsakir?

Það er ekki öfundsvert fyrir okkur Íslendinga að falla úr einu af fyrstu sætunum, þegar mældur er stjórnmálalegur stöðugleiki, í 110. sæti. Við höfum alltaf litið á það sem sjálfsagðan hlut, og litið til þess með endalausri sjálfumgleði, að við værum númer eitt, allavega nálægt fyrsta sæti, þegar settar eru fram „vístölur“, sem mæla eiga vellíðan, bjartsýni, kaupmátt launa, ráðstöfunartekjur, o.s.frv.

Nú hröpum við um fjölda sæta og biðjum Almættið að hjálpa okkur. Við erum komin í flokk með Azerbaijan, Etíópíu og Laos, en huggum okkur við það að með sama gildi og við í þessari einkunnagjöf eru Bandaríkin og Frakkland. M.a.s. Víetnam er í næsta flokki fyrir ofan okkur. Langt er svo í hin Norðurlöndin og Kanada, sem við höfum, hingað til, talið sjálfsagt að væru næst okkur, helzt aðeins fyrir neðan.

Það, sem sýnist að helzt valdi þessari hörmung, er þátturinn „hætta á sviði efnahagsmála“. Þar fáum við einkunnina 8, sem er ekki langt frá heildareinkunn Zimbabve, 8,8 og raunar nákvæmlega sú sama og einkunn Súdans. Áttan vegur þungt.

Þessi átta okkar ætti ekki að koma neinum á óvart miðað við það, sem við erum að glíma við þessa daga og mánuði, en ég held að með dæmigerðri bjartsýni leyfist okkur að fullyrða að við séum, mjög tímabundið, í óeðlilegri stöðu. Stöðu, sem við eigum engan veginn heima í og verðum, innan skamms, komin upp fyrir hin Norðurlöndin og Kanada. Annað væri óásættanlegt. Við erum jú númer eitt, a.m.k. miðað við höfðatölu.

 

Mælist með minni stöðugleika

Kjánagangur í hæstu hæðum

Við þurfum ekki á þessari sýndarmennsku að halda. Það er rétt hjá formanni vinstri grænna, að ríkisstjórnin er ríkisstjórn allra landsmanna, en það að eyða næstum hálfri milljón króna í að sýna landsmönnum það, sem þeir vissu fyrir, er óráðsía af verstu gerð.

Þessi óráðsía er orðin að kjánaskap, þegar um er að ræða ríkisstjórn, sem lagði á það ríka áherzlu að gætt yrði ýtrustu ráðdeildar í meðferð opinberra fjármuna; laun yrðu lækkuð og skattar hækkaðir.

Ferð ríkisstjórnarinnar til Akureyrar var hugsuð til að ganga í augun á kjósendum í Norðausturkjördæmi. Sýna þeim hvað þetta væri nú einlæg stjórn allra landsmanna. Ég er hins vegar handviss um að þessir sömu kjósendur hefðu verið hæstánægðir með að láta hópinn hittast á sínum venjubundna stað, þó ekki hefði það verið nema til að hjálpa stjórninni með sparnaðaráformin.

Kjósendur, almennt, eru lítt hrifnir.

Kynna skattahækkun eftir helgi

Þar kom að því - Engin skjaldborg?

Hér eru það opinberir aðilar, aðrir en bankar, að láta mest að sér kveða við að krefjast uppboða á íbúðarhúsnæði. Í þeim 28 tilvikum, sem um er að ræða, eru það Tollstjóri, Reykjavíkurborg og Íbúðalánasjóður, sem láta að sér kveða í 23. Bankarnir eru með afganginn, fimm.

Við erum, væntanlega, að sjá upphafið að skjaldborgarmunstrinu, sem slegið var um heimilin í landinu með tilurð vinstri stjórnarinnar fyrir 100 dögum síðan. 

Ef þetta er það, sem heimilin geta búizt við, hverju geta þá atvinnuvegirnir átt von á?

 

 

Sex eignir á framhaldsuppboð

SÁÁ og spilakassarnir

Í undirfyrirsögn á baksíðu Morgunblaðsins á dag segir: „Það skiptir engu máli hvort ég er hress og kátur eða hvort ég er mjög þungur og í niðursveiflu: Ég spila,“ segir spilafíkill. Fjallað er um spilafíknina með þessum venjulegu hryllingssögum til að koma því til skila að um sjúkdóm er að ræða; sjúkdóm á borð við áfengisfíkn, fíkn í önnur eiturlyf, fíkntengdan lífsstíl. Það fer ekki á milli mála að um sjúkdóm er að ræða, því hægt er að leita til SÁÁ eftir hjálp við að reyna að vinna bug á fíkninni.

Þegar fréttin er lesin, og síðan innblaðsskýring, kemur hinn skelfilegi sannleikur í ljós. Spilakössunum er semsé haldið út af SÁÁ (ásamt öðrum, Rauða krossinum og Landsbjörg!).

Ég man eftir að hafa séð í sjónvarpi einhvern framámann í afeitrunargeiranum reyna að bera af sér skömmina af því að hirða ágóða af rekstri spilakassa. Helzt man ég eftir að hafa, með þeirri upplifun minni, þurft að horfa upp einhverja þá aumkunarverðustu réttlætingu á óafsakanlegri starfsemi, sem ég hef orðið vitni að.  

Skömm SÁÁ er óendanleg fyrir að hirða ágóða af þessari starfsemi. Það nægir ekki að afsaka sig með þörf á rekstrarfé. Þeirri þörf væri hægt að fullnægja endanlega með því að setja upp bari (ég tala nú ekki um vínbúð) á Vogi, þar sem seldir væru áfengir drykkir í góðu úrvali. Enginn eðlismunur væri á slíkri sölustarfsemi og því að halda úti spilakössum fyrir spilafíkla.

Hver stjórnar ferðinni út úr eyðimörkinni?

Það fer sannarlega ekki á milli mála að mikil vinna er framundan við að koma þjóðarskútunni á réttan kjöl og síðan á rétta leið.

Beðið var í tvær vikur eftir að á laggirnar kæmist stjórn, sem trúandi væri til að stýra vegferðinni. Í ljós kom að fyrri vikunni hafði verið sólundað í innihaldslítið mas um keisarans skegg; reynt var að finna leiðir til að jafna ágreining vinstri flokkanna um ESB. Ekki gekk það. Stjórnin er klofin á afstöðu sinni til Evrópusambandsins.

Síðan birtist sáttmáli þessara flokka, en þeim, sem þar halda um stjórnvölinn, tekst að segja hreint ótrúlega lítið í mörgum orðum. Talað er um hvenær eigi að gera tiltekna hluti, en minna fer fyrir hvað eigi að gera. Helzta krafa landsmanna undanfarna mánuði hefur verið sú að gripið verði til aðgerða til hjálpar heimilunum. Aðgerðaáætlun vinstri stjórnarinnar segir fátt um hverjar slíkar aðgerðir muni verða. Hvað gera á til að koma atvinnuvegunum til hjálpar er enn ekki vitað.

Það er enn beðið.

Mikil þrautaganga framundan

Lítilfjörlegur stjórnarsáttmáli lítilfjörlegrar stjórnar

Hver heilvita maður hlýtur að taka undir með Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni, formanni Framsóknarflokksins, sem finnst lítið til sáttmála nýrrar ríkisstjórnar koma. Á hann þá einkum við þau vinnubrögð vinstri flokkanna, er varða afgreiðslu ESB málsins. Sigmundur segir í viðtali: „Þetta er helsta deiluefnið. Flokkarnir hafa margítrekað að þeir muni leysa það sín í milli, en svo kemur í ljós að þeir ætla að treysta því að stjórnarandstaðan leysi það. Þetta hlýtur að vera einsdæmi“.

Sigmundur ætti hvorki að vera hissa né sár. Það voru hann og flokkur hans, sem gerðu vinstri flokkunum kleift að komast þangað sem þeir eru í dag með stuðningi sínum við minnihlutastjórnina, sem komst til valda í byrjun febrúar.

Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins, segir að ekki komi margt á óvart í stjórnarsáttmálanum, en vísbendingar um hvernig taka eigi á ríkisfjármálunum séu óskýrar. Auk þess sé það ekki merkileg aðferðafræði að treysta á stjórnarandstöðuna til að lenda ESB-málinu. Nú hafa fimm þingmenn vinstri grænna tekið af allan vafa um það, hvernig atkvæði þeirra muni falla þegar kemur að ESB. Þeir eru á móti! 

Þannig er það á hreinu að a.m.k. fimm þingmenn munu hafna helzta stefnumáli samstarfsflokksins í nýrri ríkisstjórn. Einhvern tíma hefði þetta þótt saga til næsta bæjar.

Það, sem kemur þó e.t.v. mest á óvart er að ráðherrum skuli fjölgað úr 10 í 12. Hinn nýi fjármálaráðherra gat þess að laun yrðu lækkuð, en byrjar á því að auka launakostnað ríkisins með því að bæta við nýjum ráðherrum. Þessi sami ráðherra lét hin fleygu orð falla í beinni útsendingu í gær: „Það er enginn bundinn af neinu nema samvizku sinni“. Samvizka vinstri flokkanna er óaðfinnanlegt og kristaltært fyrirbrigði: „Við segjum eitt, en gerum svo allt annað“.

Þingmenn lýstu yfir andstöðu

Engin rústabjörgun?

Horfði á útsendingu Samfylkingar og vinstri grænna um myndun nýrrar ríkisstjórnar.

Ég verð að segja eins og er að ég er minna en stórhrifinn. Mestur hluti útsendingarinnar fór í að segja frá hvernig málum yrði háttað varðandi umsóknarviðræður í ESB. Ljóst er að miklum tíma hefur verið varið í þjark og þref um hvernig unnt verði að halda þessari ríkisstjórn á lífi með  hugsanlegri aðstoð stjórnarandstöðunnar.

Það sem beðið hefur verið eftir er þó ekki niðurstaða í þessu gælumáli Samfylkingarinnar, heldur hvað til stæði að gera í málefnum fjölskyldna í landinu og atvinnuveganna. Það var beðið eftir því að eitthvað kæmi fram í beinni útsendingu, hverju mætti búast við í formi björgunaraðgerða. Það var beðið eftir einhverju áþreifanlegu, en það heyrðist ekki orð, sem skiptir máli. 

Aukin tekjuöflun könnuð

Vinir okkar Bretar !!

Staksteinum Morgunblaðsins í dag lýkur á furðulegan hátt: „Þau [íslenzk stjórnvöld] eiga að fara fram á afsökunarbeiðni frá vinum okkar“(leturbreyting mín).

Fara á fram á afsökunarbeiðni frá Bretum vegna ummæla Gordons Brown í brezka þinginu þar sem hann gerði sig sekan um lygar og ómerkilegheit.

Sjálfsagt er ekkert við það að athuga að krefjast þess að beðizt sé afsökunar, en að tala um Breta í heild sinni sem „vini okkar“ er fáránlegt.

Bretar eru ekki, hafa ekki verið og munu ekki verða, vinir okkar. Íslendingar og Bretar háðu harðar rimmur um náttúruauðlindir í Þorskastríðunum. Þeim lauk á þann veg, sem allir vita, en það, sem allir vita greinilega ekki, er að ófarir Breta eru þeim vel geymdar, ekki gleymdar. Undanfarna áratugi hafa könnunarviðræður farið fram við Breta um gagnkvæma hagsmuni á Hatton Rockall-svæðinu. Afstaða Íslands hefur raunar verið sú að Íslendingar, Færeyingar, Írar og Bretar nái samkomulagi sín á milli um skiptingu landgrunns á svæðinu, en skili síðan sameiginlegri greinargerð til landgrunnsnefndar Sameinuðu Þjóðanna um ytri mörk landgrunnsins. Þessu hafa Bretar mætt með einhliða tilkalli til fullra yfirráða á efnahagslögsögunni á Hatton Rockall-svæðinu. Gert er ráð fyrir að olíu sé að finna á svæðinu og er því, líkt og í deilunum um fiskveiðar, um að ræða kröfur til auðlinda.

Icesave-deilurnar snúast um auðlind, peninga. Þær hafa verið í hörðum hnút og hafa Bretar, ásamt annarri „vinaþjóð“ okkar, Hollendingum sýnt fádæma þvergirðingshátt með yfirgangi og einhliða kröfugerð.

Við eigum í stöðugum deilum við aðrar þjóðir um hagsmuni. Í dæmi Breta (og Hollendinga) skulum við ekki láta okku detta í hug að kalla þá „vini“ okkar. Ég er með fjölda heita í handraðanum, sem eiga betur við.

 

Ekki í þágu íslenskra hagsmuna

Logið að brezka þinginu

Verði forsætisráðherra Breta ekki tekinn á teppið og flengdur ærlega af íhaldsmönnum næst þegar færi gefst er lítið orðið úr þessari, áður, merku stofnun. Ég segi „áður“, því eftir beitingu hryðjuverkalaganna í október sl. er það afskaplega fátt, sem finnst merkilegt við Breta eða það, sem brezkt er.

Það er einlæg von mín að ráðherrann fái þá útreið, sem hann á skilið, fyrir að ljúga ítrekað að þingi sínu. Gaurar á borð við hann teljast ekki merkilegir pappírar.

Megi hann aldrei þrífast.

Bretar svara