Erum við hissa á því?

Eftir afrek þeirra félaga Svavars Gestssonar og Indriða H. Þorlákssonar, sem unnið var í umboði Steingríms J. Sigfússonar, er ekki við öðru að búast en menn gangi af fundi þegar til raunverulegra samningaviðræðna kemur, en Bretar og Hollendingar virðast standa í þeirri trú að enn sé unnt að nota gamla garminn sem viðmið.

Nú taka við kosningar á landsvísu um „afrekið“, sem þeir félagar Svavar og Indriði skildu eftir sig. Þar mun þjóðin láta í ljós sína skoðun og þarf enginn að efast um hver hún verður.

Hitt er að verða ljóst að skipta þarf um forystu í fjármálaráðuneytinu. Meðan Steingrímur J. hangir þar enn, verður engan veg unnt að sannfæra Breta og Hollendinga um hver vilji Íslendinga sé. Steingrímur hefur alltof oft látið að sér kveða sem sérstakur hagsmunagæzlumaður þeirra sem við er loks reynt að semja. Það er ekki annað að sjá en að hann verði að hverfa.

Hans tími er kominn. Heldur betur kominn - og liðinn.

 

 

Íslendingar sagðir hafa gengið af fundi

Hinn stjórnarskrárvarði réttur

Það kemur stöðugt betur í ljós að ískenzk stjórnvöld ætluðu sér að nota hvert það tækifæri, sem gæfist til að komast hjá því að þurfa að fá skilaboð þjóðarinnar í hausinn.

Það átti að gera allt til að komast hjá því að halda þjóðaratkvæðagreiðslu, sem er stjórnarskrárvarinn réttur okkar til að segja álit okkar á klúðri Steingríms J. Sigfússonar og félaga, samningnum við Breta og Hollendinga.

Fjármálaráðherrann lætur nú hafa eftir sér að „allt bendi til þess“ að atkvæðagreiðslan verði haldin þann 6. marz. Greinilegt er, hins vegar, að flest hefði verið ákjósanlegra fyrir fjármálaráðherrann en að sjá þessar kosningar verða að veruleika.

Það hefði margt verið til vinnandi fyrir fjármálaráðherrann að koma í veg fyrir að samningur félaga Svavars og félaga Indriða yrði boðinn undir þjóð í atkvæðagreiðslu og felldur þar.

Félagi Svavar „nennti ekki að hafa þetta hangandi yfir [s]ér lengur“.

Hann nennti því ekki og verður nú að horfast í augu við afleiðingarnar. Letin getur verið dýrkeypt.

 

 

Fundi lokið án niðurstöðu

Sannir framverðir

Það er ekki ofmælt að ef ekki hefði þessi hreyfing, InDefence, komið til, væri nú, fyrir tilstuðlan Steingríms J. Sigurðssonar, búið að gangast undir einhverja þá hörmulegustu afsamninga, sem um getur í Íslandssögunni.

Ég held það sé ekki brýnt að endursegja hér inntak hinna „glæstu“ afurða samninganefndar þeirra félaga Svavars Gestssonar og Indriða Þorlákssonar. Þess má þó geta að hefðu ósköpin verið látin dynja á okkur, yrðum við og afkomendur okkar skríðandi í efnahagslegri for um ótalda áratugi.

Öllum ætti að vera kunnur árangur feigðarfarar þeirra félaga, en engu að síður má, í leikhúsi fáránleikans, sjá upphrópanir og skæting, sem benda ekki aðeins til skammsýni og heimsku, heldur beinlínis til forpokunar, sem jaðrar við óheilindi.

Ég get ekki stillt mig um að birta eftirfarandi, sem sjá má á bloggsvæði eins aðdáenda snillinganna frá Vinstri-grænum:

„Þessi félagsskapur [InDefence] sem samanstendur aðallega af flokksbundnum framsóknarmönnum á stóran þátt í því að hér er enn allt í hers höndum útaf Icesave málinu.  Það er búið að benda á að tafir málsins kosta þjóðina tugi milljarða á mánuði en því miður virðist fólk ekki skilja það.“

Síðan segir: „Takk stjórnarandstaða, forseti og indefence fyrir að viðhalda kreppunni hér.“

Það þarf ekki að segja mikið meira. 

 

 

InDefence til Hollands

Gott bú?

Með fullri virðingu fyrir Jóni Kaldal sem einstaklingi, er erfitt að sjá hvernig hann getur réttlætt það að segjast hafa skilað „góðu búi“. Það er ekki einfalt að sjá hvernig Jón getur verið „ánægður með [...] rekstrarlega þáttinn“.

Þetta „góða bú“, sem er svo vel rekið að mati Jóns Kaldal er afurð taumlauss fjárausturs í formi (oft) inntakslítilla auglýsinga frá eigendum Fréttablaðsins, svo ekki sé minnst á þann óbeina styrk, sem fengizt hefur með sérstakri meðferð í bankakerfinu, aðallega Landsbankanum og Íslandsbanka, sem sætta sig við það að ekki sé greitt af skuldum vegna erfiðleika í rekstri.

Það er lítill vandi að reka blað, sem getur gengið að rekstrarfé sem gefnu hjá eigendum sínum, en borgar ekki af skuldum.

„Góða búið“ er skuldsett svo nemur milljörðum króna í kompaníi við aðra miðla þess, sem áður var vitnað í sem Baugsveldið. Um það „veldi“ er ekki þörf að fara mörgum orðum í dag. Um miðlana má hins vegar láta það fljóta með að í desember sl.voru skuldir þeirra í nánd við tólffaldan rekstrarhagnað.

Talandi um gott bú.

„Ég var rekinn“

Stjórnarskrárvarinn réttur

„Bæði fjármála-og utanríkisráðherra telja þjóðaratkvæðagreiðslu óþarfa ef nýir samningar nást.“

Flest láta menn sér detta í hug til að koma í veg fyrir að þjóðin segi álit sitt á afsamningum vinstri stjórnarinnar.

Hafa verður í huga að  í 26. gr. stjórnarskrárinnar er kveðið á um að þjóðaratkvæðagreiðsla skuli haldin ef forseti synjar lagafrumvarpi staðfestingar.

Það hefur gerzt og við viljum okkar atkvæðagreiðslu og ekkert múður!

Það skiptir engu þó vinstri mönnum finnist þeir setja ofan við að lagaklúður þeirra eigi ekki upp á pallborðið hjá þjóðinni.

 

 

Þjóðaratkvæði um nýjan samning?

Í alla staði óaðgengilegt

Hortugheit og frekja eru tveir þættir, sem ekki gefast vel í viðræðum og samningu milli aðila. Það er nokkuð ljóst hvað það er, sem Hollendingar (og Bretar) vilja að gengið sé ut frá áður en haldið er áfram í þeirri lotu, sem nú er hafin.

Ríkisábyrgð er sá þáttur, sem hvað þyngst vegur í kröfum viðsemjenda okkar og er alfarið óásættanlegur.

Þá er þess krafizt að skuld sú, sem Hollendingar og Bretar stofnuðu við sjálfa sig, án nokkurs samráðs við Íslendinga, verði að fullu greidd, án sérstaks tillits til uppgjörs á þrotabúi Landsbankans. Þessi krafa er svo einstrengingsleg og fjarri öllu því, sem sanngjarnt má telja, að hana má ekki virða viðlits. 

Haldi Hollendingar og Bretar kröfum sínum til streitu, verður að sýna fram á það í eitt skipti fyrir öll með þjóðaratkvæðagreiðslu um Icesave-samninginn hver vilji þjóðarinnar er. Vel má vera að niðurstaða þeirrar atkvæðagreiðslu (fjármálaráðherra ætlar að greiða atkvæði með stöðu Hollendinga og Breta) vegi ekki þungt hjá viðsemjendunum, en þeim skilaboðum hefur þó verið komið á framfæri að stjórnvöld væru ekki að vinna í umboði þjóðarinnar ef svo færi að þeim dytti í hug að lúta í gras fyrir erlendum hagsmunum.

Ísland fallist á forsendurnar

Verulega mikið betra

„[Staðan] er nokkuð góð frá MÍNUM bæjardyrum séð“ sagði ráðherra utanríkismála og segir ennfremur að um sé að ræða stöðu, sem sé verulega mikið betri en það, sem fyrir liggi í núverandi samningi.

Ráðherrann sér ástæðu til að leggja áherzlu á að þetta sé HANS skoðun. Með því er hann að gefa til kynna að ekki séu allir á sama máli. Ekki þarf hann að nefna nein nöfn, en ljóst er að fjármálaráðherra deilir ekki þessari skoðun með félaga sínum. Ekkert vildi hann heldur en að samningur félaga Svavars Gestssonar og Indriða Þorlákssonar verði að veruleika. Hér er ekki um neinar vangaveltur að ræða því fjármálaráðherrann hefur svarað fyrir sig sjálfur í sjónvarpsfréttum mbl.is. Þar kvaðst hann, aðspurður, „að sjálfsögðu, já“ ætla sér að greiða „samningi“ Svavars og Indriða atkvæði. 

Þar skiptir greinilega engu máli að á borðinu er tilboð, sem tekur gömlu hörmunginni mikið fram þó lélegt sé.

Nokkuð góð staða

Er það nema von...

Já, er það nema von að allt hafi verið sett hér á hausinn.

Miðað við það, sem furstarnir á Milestone/Moderna/Sjóvá höfðust að í taumlausu brjálæði vanhugsaðra/óhugsaðra „fjárfestinga“, er ekki við miklu að búast. 

Það er himninum ljósara að þetta gat ekki gengið; sennilega ekki við beztu aðstæður óhefts lánsfjármagns.

Það er full ástæða til að efast um geðheilbrigði manna, sem haga sér eins og börn í sandkassaati, en telja sér og öðrum trú um að þeir stundi viðskipti; viðskipti, sem náðu til margra landa og slíks fjölda fyrirtækja að furstarnir vissu varla lengur hvað þau gerðu eða hvaða samninga þau hefðu gert hvert við annað.  

Við fréttir af yfirheyrzlum yfir þessum höfðingjum setur mann hljóðan. 

Yfirheyrslur vegna Milestone

Fáránleiki breytilegra vaxta

Í fyrradag skrifaði ég smá pistil um fáránleika breytilegra vaxta, en um þá varð mikið fjaðrafok og virtust menn ekki halda vatni, hvað þá sönsum yfir þessu fyrirbæri.

Menn virðast hafa áttað sig á að breytilegir vextir eru ekkert annað en happdrætti, sem ekki er annað hægt en að tapa á. 

Um þessar mundir eru grunnvextir víðast hvar á bilinu nálægt 0% - 2% og eiga ekkert annað eftir að fara en upp.

Það er alveg makalaust að lesa skrif, bloggfærslur og athugasemdir, vinstri sinna um þessar mundir, en þar er ofarlega á baugi einhvers konar furðusláttur yfir því að á þessu stigi málsins hafi verið boðin önnur vaxtakjör en áður. Síðan eru því gerðir skórnir að stjórnarandstaðan hafi ekki áttað sig á alvöru málsins og sitji uppi með tilboð Hollendinga og Breta, sem séu sýnu verri en hörmungin, sem áður bauðst. Þessu liði virðist sjálfsagt að taka gamla boðinu, sem þeir félagar Svavar Gestsson og Indriði Þorláksson sömdu um í umboði Steingríms J. Sigfússonar.

Sé þetta mál fært niður á einfalt og skiljanlegt plan, sem jafnvel vinstri menn ættu að geta skilið, þá er það nú einfaldlega stjórnarandstöðunni að þakka að umsömdum ofurkostum var ekki tekið. Það er stjórnarandstöðunni að þakka að reynt verður til hlítar að semja um betri kjör en áður voru í boði. Það er stjórnarandstöðunni að þakka að við verðum hugsanlega ekki sett á hausinn með fáránlegum samningum, hvað svo sem vinstri liðið lætur sér um það finnast. 

 

Vilja 2,75% álag á vexti

Vextir ekki allt

Menn virðast ekki átta sig á að það skiptir ekki höfuðmáli, þó vissulega hafi það sitt að segja, að breyta vaxtakjörum.

Í gær virtust menn ekki halda vatni vegna þess að á flug fóru fréttir um að til stæði að breyta vöxtum úr föstum í breytilega. Breytir í raun sára litlu, ef nokkru.

Breyta þarf þeim hugsunarhætti, sem felst í því að Íslendingar „skuldi“ Bretum og Hollendingum morð fjár vegna lána, sem þeir veittu sjálfum sér og rukka síðan Íslendinga um.

Verði eitthvað greitt, þá verði það til að flýta fyrir endurreisn efnahags landsins, ekki vegna „skulda“ við þessa óbilgjörnu þrjóta.

 

Svar komið vegna Icesave