Þetta er kallaður stjórnmálaflokkur

Ég veit ekki hvort þetta blessað fólk býst við að vera tekið alvarlega, en hér er um að ræða hóp fólks, sem saklausir Íslendingar kusu á þing.

Lágmarkskrafa, sem gerð er til þingmanna er að hægt sé að taka þá alvarlega. Það er krafa, sem Borgarahreyfingin á í miklum erfiðleikum með að uppfylla eftir nýjasta útspil eins úr hópnum þar sem andleg heilsa annars er stórlega dregin í efa og líkum leitt að því að viðkomandi sé allsendis ófær um að sinna skyldum sínum á Alþingi Íslendinga.

Ástand þingflokksins í heild sinni er raunar svo dapurt, að bezt færi á þvi að þau skili öll kjörbréfum sínum og komi ekki nálægt störfum þingsins.

Það er þörf fyrir fólk á þingi, sem hefur a.m.k. lágmarksvitneskju um það, hvernig á að haga sér.

Þetta er hópur fjögurra kjána, sem tekst stöðugt að verða sjálfum sér og kjósendum sínum til skammar. 

 

 

 

Margrét kalli til varamann

Það getur aldrei orðið breið samstaða

Það getur ekki undir neinum kringumstæðum orðið breið samstaða um fyrirvara við Icesave-klúðri þeirra Svavars Gestssonar og Indriða H. Þorlákssonar.

Ástæða þess er einfaldlega sú að samningur snillinganna gerir þær kröfur til okkar í nútíð og fyrirsjáanlegri framtíð að við fórnum efnahagslegu sjálfstæði okkar. Þessa fórn má skrifa hjá þeim félögum, sem og þrælslundaðri ríkisstjórn, sem hefur það eitt að markmiði að koma landi og þjóð undir ofurveldi skrifræðisins í Brussel.

Það er orðið erfitt að sjá hvor ber þyngri ábyrgð í landsölumálinu, Jóhanna Sigurðardóttir með krataliðið á bak við sig, eða Steingrímur J. Sigfússon, sem staðið hefur eins og bolabítur í vörn fyrir hörmung þeirra Svavars og Indriða.

Afstaða forsætisráðherra er að sumu leyti skiljanleg, því það hefur verið kappsmál flokks hennar um langa hríð að selja landið undir Brussel-veldið. Afstöðu fjármálaráðherrans er erfiðara að átta sig á. Hann hefur, allt frá því farið var að ræða Icesave-klúðrið í þinginu, þverskallazt við að ljá máls á neinu því, er orðið gæti til að milda áhrif samningsins og harðneitað að gangast við því að um gæti verið að ræða aðrar og betri aðferðir og leiðir en þær, sem lærifaðirinn Svavar fékk honum í hendur.

Tilræði forkólfa ríkisstjórnar Íslands við eigin þjóð verður lengi í minnum höfð. Fjandsamlegri aðgerð gegn sjálfstæði landsins er torfundin.

Ekki breið samstaða um fyrirvara

Já, er það nema von að menn reiðist

Þeir, sem frömdu Lockerbie-glæpinn í desember 1988 áttu, og eiga, skilið hörðustu refsingu, sem unnt er að láta sér detta í hug.

Sem andstæðingur dauðarefsingar get ég látið ekki mér detta annað í hug en að sá, eða þeir, sem af ráðnum hug valda dauða 270 samborgara sinna, þurfi að kúldrast það, sem eftir lifir innan fangelsismúra.

Samúð er ekki hugtak, sem sá, eða þeir, eiga minnsta rétt til og skiptir þá engu máli hverjar kringumstæður þeirra eru. 

Mál Megrahi vekur reiði

Auðvitað er leiðin ekki fær - hugnast ekki ESB

Auðvitað er engin leið út úr þessum ógöngum fær, ef hún er á skjön við hörmungina, sem snillingarnir Svavar Gestsson og Indriði H. Þorláksson, höfðu með sér heim að loknum fundum með Bretum og Hollendingum.

Fyrir því eru einkum tvær ástæður.

Í fyrra lagi skal enginn láta sér detta í hug að þegar guðfaðir Vinstri grænna og lærifaðir Steingríms J. Sigfússonar lætur hafa það eftir sér, að hann „nenni ekki að hafa þetta hangandi yfir sér lengur“, þá skal engum detta það guðlast í hug að hafna vísdómi Svavars. Það er þá ekki þess virði að velta því fyrir sér lengur.  

Í síðara lagi væri slík afneitun á skjön við yfirlýsta stefnu Samfylkingarinnar að Ísland skuli í Evrópusambandið, hvað sem tautar eða raular. Annað er ekki til umræðu og skiptir þá ekki máli hvað þessi þráhyggja kemur til með að kosta land og lýð. „Vinir“ okkar í ESB, hverjir sem þeir eru, hafa þvertekið fyrir aðild nema Samfylkingin selji sálu sína til að enginn efist um heilindi í garð ESB þar á bæ. Afleiðingarnar skipta þá ekki máli.

Það er engin önnur leið fær og það skal ekki ræða neina aðra leið.

Leið Buchheits ekki fær

Vit og þekking, ekki Svavar Gestsson

Mikið skelfing hefði það nú verið gæfulegra að fá sérfræðing í skuldaskilum til að koma að samningum um Icesave-klúðrið en þá félaga Svavar Gestsson og Indriða H. Þorláksson.

Hefði þetta verið gert í upphafi, stæðum við ekki frammi fyrir hörmulegustu samningagerð Íslandssögunnar í dag.

Skynsamlegt að semja að nýju

Sjálfsögð aðgerð; löngu tímabær

Kyrrsetning eigna aðila þar sem rökstuddur grunur er fyrir hendi um að efnahagsbrot hafi verið framið er svo sjálfsagður hluti réttarkerfis siðaðra landa, að ekki ætti að þurfa að velta slíku fyrir sér sem einhverjum möguleika. Hér er um að ræða aðgerð, sem telja verður svo sjálfsagða, að heimildir til að beita kyrrsetningu ættu fyrir löngu að vera orðnar hluti af lagarammanum.

Af hverju ábúðarfullir ráðamenn eru að velta þessu fyrir sér sem einhverjum fjarlægum möguleika tæpu ári eftir hrun banka- og fjármálakerfisins er mér hulin ráðgáta.

Í Bandaríkjunum, Kanada, Bretlandi og flestum löndum Evrópu er þetta svo sjálfsagður hluti réttarkerfisins, að það kallar ekki á neina umræðu. Menn vinda sér í þetta sem sjálfsagðan hlut. 

Það er svo aftur allt annað mál hver áhrif slíkra heimilda yrðu á Íslandi, löngu eftir að meint brot voru framin.

Það er hætta á að eftirtekjan verði rýr.

Skatturinn fær að kyrrsetja eignir

Fallandi í verðuga gleymsku

Þessi fjögurra manna hópur komst á þing í skjóli glamurs á Austurvelli.

Ekki verður hægt að segja að yfir honum hafi ríkt reisn, sama hvernig á hann er litið.

Við fyrsta tækifæri, sem gafst, gekk hópurinn á bak orða sinna og loforða, sem gefin voru kjósendum.

Þessa lítt gæfulega liðs bíður ekki annað en að falla í gleymsku. Það gerist með rifrildi, og án reisnar. Farið hefur fé betra.

 

Enginn þingmaður mætti

Kaþólskari en páfinn

Ef ég vissi ekki betur, þá færi ég að halda að fjármálaráðherra Íslendinga sé á mála hjá Bretum og Hollendingum, slíkur er ákafi hans við að gera veg þeirra sem mestan í verstu milliríkjadeilu, sem landið hefur átt í. Deilu, sem snýst um það, hvort Íslendingar haldi efnahagslegu sjálfstæði sínu þegar til lengri tíma er litið.

Það er sama, hvað hefur verið nefnt á nafn og lagt til að reynt yrði til að draga úr hrikalegum áhrifum Icesave-samnings þeirra félaga Svavars Gestssonar og Indriða H. Þorlákssonar. Það er ekki ljáð máls á því einu sinni að ræða lausnir eða möguleika. Staðið er á því fastar en fótunum að Bretum og Hollendingum skuli borgað ekki minna en það, sem aulasamningur Svavars og Indriða kveður á um. 

Nú síðast segir hann „enga innistæðu fyrir sjónarmiði Ragnars H. Hall hæstaréttarlögmann sem  telji að Tryggingasjóður innstæðueigenda eigi að eiga forgangskröfu í þrotabúið og mistök hafi verið gerð í samningnum.“

Við hvað er ráðherrann hræddur? Óttast hann reiði læriföður síns, Svavars Gestssonar, ef hann dirfist að fara þá einu leið, sem réttlætanleg er og sú er að varpa samningnum fyrir róða eða setja við hann svo róttæka fyrirvara, að honum væri í raun hafnað.

 

 

 

Svigrúm til að setja skilyrði

Hvort er verra, Sovétríkin eða ESB?

Það á ekki af Eystrasaltsríkjunum að ganga.

Eftir að hafa selt ESB sálu sína, er staða Litháens nú litlu betri en þegar landið var að sleppa úr járngreipum Sovétríkjanna sálugu.

Seðlabanki landsins gerir ráð fyrir verðhjöðnun, lækkun launa og meira en 19% atvinnuleysi.

Samfylkingin hlýtur að telja að eftir einhverju sé að slægjast með því að binda trúss sitt við Brussel-veldið, eða hvað.

Staða Litháen sú versta innan ESB

Litlir karlar erum vér

Stjórn Kaupþings hefur, með því að skjóta bankastjórann í bakið, sýnt af sér dusilmennsku, sem á sér fá dæmi.

Það má vel vera að bankastjórinn hafi farið fram með öðrum hætti en stjórnin telur æskilegt, þegar litið er um öxl og ljóst er að framgangurinn var ekki til þess fallinn að afla bankanum velvilja og vinsælda.

Að mínu mati var krafan um lögbann fáránleg, en opinber aftaka aðila, sem að öllum líkindum taldi sig vera að vinna stofnuninni vel, er engum til sóma.

Svona nokkuð gerir maður ekki, eins og einhver sagði.

Stjórn Kaupþings harmar skaðann af lögbanninu