Veritas vos liberabit

Hvað sem mönnum dettur í hug að segja um þennan merka heiðursmann, Jón Bjarnason, þá verður því ekki neitað að hann yfirgaf sinn þægindablett með púðurkerlingum og ljósafári, Ég mundi ekki kjósa Jón, en er þó manna fyrstur til að viðurkenna aðgerðir hans í þröngum dansi innanbúðarkalla og -kellinga. Hann gafst ekki upp og honum til sóma verður að segja, að farið var út með báli þegar engar leiðir voru auðfarnar.

Jón er popúlisti, sem veit hvað hann vill og með Bjarna Harðarson sér við hlið verða engin vandræði við að koma því inn hjá kjósendum, að hér sé á ferðinni maður, sem drengilega og frækilega berst gegn átroðningi ESB. Þegar kemur að útbreiðslu á innansveitarkronikunni í formmælgi, sem aldrei fer úr skorðum og aldrei verður dónaleg eða ofsafengin, verður niðurstaðan aðeins ein: Aðdáun á þessum stríðshestum, sem virðast ekki hafa hugmynd um hvað það er að tapa. Þeir láta sér ekki einungis detta það í hug að grípa til vopna hvenær sem færi gefst. Þetta er hinn íslenski pólitíkus í hnotskurn; hugsjónir og hafarí. Þeir hafa alltaf verið til og munu, vonandi, alltaf vera til sem samvizka (Ég var að hætta að rita z-u; mér er sagt að það sé svo tilgerðarlegt, svo affekterað) hugmynda og hugsjóna, sem eiga líklega seint eftir að fara með himinhvolfum. Braka bara sem púðurkerlingar í snjónum í Flóanum og uppsveitum Árnessýslu.

Ég veit ekki hvort við eigum eftir að heyra mikið frá Jóni að loknum kosningum, en Bjarni kemur ekki til með að þegja eitt andartak, sem hann telur sér hugsanlega geta gagnas(z)t í útbreiðslu sérvisku, sveitamennsku og skemmtilegheita almennt.

Óneitanlega er það hin bezta skemmtun að fylgjast með frambjóðendum til forseta og varaforseta í Bandaríkjunum eigast við á þessum málföndum sínum. Þetta hef ég gert lengi og er að gera eina ferðina enn þó það kosti vökur framundir morgun. Þetta er bara einfaldlega þess virði. Pólitísk skæmmtun í hæsta klassa.

Nú, þessa sl. nótt fylgdist ég með þeim Romney og Obama og hafði gaman af. Heldur var þessi rimma jafnari en sú fyrsta þar sem sitjandi forseti virtist vera einungis miðlungi áhugasamur um að fylgjast með og taka þátt. Í nótt var tekist á af fullum krafti og ekki kæmi mér á óvart þótt spekingar vestanhafs lýsi slaginn jafntefli. Svo má vel vera, en einhvern veg kæmi það mér ekki mikið á óvart þó Obama eigi undir högg að saækja og það verði honum erfitt að halda Hvíta húsinu.

Stoðir undir þá fullyrðingu mína renna niðurstöður Gallup-könnunar, sem birtar voru ekki löngu áður en „einvígið“ í nótt hófst, en þar kemur fram að í heild hafi Romney náð fjögurra punkta forskoti á Romney á landsvísu. Með birtingu þessara talna er með öllu horfinn sá yfirburður, sem sitjandi forseti hafði lengst af á bókstaflega öllum sviðum. Það eina, sem forsetinn getur huggað sig við er að hann virðist halda meirihluta fylgis meðal einhleypra kvenna.

Álitið er að helztu ástæður þessarar miklu fylgissóknar Romneys og Ryans er furðuléleg frammistaða foretans í fyrstu viðureign. Hann hafði að orði að þetta hefði ekki gengið sem skyldi vegna þass að hann hefði sofið svo lítið og illa nóttina áður.

Hin ástæðan fyrir góðu gengi Romneys og Ryans er sú að Paul Ryan, varaforsetaefni, bar í einu og öllu af sitjandi varaforseta, Bill Biden, en sá varð sér oft og ítrekað til skammar með frámmíköllum, hlátri, birtingu yfirstórs, skjannahvíts brostanngarðs, besservisserisma, dónaskap og einhverju, sem ekki er annað hægt að kalla en hreina frekju. Biden virtist ekki átta sig á að hann átti við að eiga sitjandi þingmann, sem vissi allt, sem hann þurfti að vita, og meira til, um öll þau aðskiljanlegustu málefni, er velta var upp í viðureign þeirra.

Í kjölfar urðu til þessir fjórir punktar, sem Gallup segir að skilji nú fylkingar að.

Megi þeim fjölga.

Ég ákvað að eyða fáeinum klukkustundum framan við sjónvarpið sl. nótt og fylgjast með málkeppni þeirra frambjóðendanna í amerísku forsetakosningunum nk. nóvember, Mitt Romney og Barack Obama.

Ekki var þessi ákvörðun sízt tekin vegna þeirrar yfirþyrmandi slagsíðu sem verið hefur á fréttum hér heima af hvernig frambjóðendurnar hafa verið að standa sig með ræðum sínum, yfirlýsingum og fullyrðingum í Bandaríkjunum.

Þessi slagsíða hefur einkum verið á þann veg að Obama láti ekkert frá sér fara sem ekki er yfirvegað, hnyttið og gáfulegt meðan Romney eigi í basli með að koma frá sér setningu, þar sem hann ekki hnýtur um flumbrugang og vitleysu.

Þetta hefur verið inntakið í fréttum bæði ríkissjónvarpsins og Stövar 2. Svo er rétt að halda því til haga að þeim fréttamönnum Morgunblaðsins og Mbl.is, sem sjá þar um erlendar fréttir, hefur einhvern veginn lukkast að halda í við þá kollega sína í sama spunanum, sem er sá, að frambjóðendur Demókrata séu betur gefnir og fari með flottara mál en Repúblikanar, sem séu andlegir undirmálsmenn, sem segi sjaldan eða aldrei neitt af viti.

Nú bar svo við að Mitt Romney, var á fljúgandi ferð og það var ekki aðeins að hann héldi í við Barack Obama, sem af einhverjum ástæðum hefur fengið á sig merkimiðann „einn bezti ræðumaður Bandaríkjanna í dag“, heldur var málflutningur hans  öflugur og klár. Ekki aðeins góður og ætíð viðeigandi, heldur var hann að flestu leyti miklu trúverðulegri en forsetans.

Um þetta eru fréttaskýrendur, a.m.k. á CNN og Sky, svo ekki sé nú minnzt á FOX, mér sammála. Þetta var mjög ánægjulegar liðlega tvær stundir.

Við litlu býst ég frá RÚV og Stöð 2, en til erlendra fréttamanna á Morgunblaðinu vil ég beina: „Get a grip“.

Það er flestum í minni þegar þáverandi fjármálaráðherra, núverandi hæstvirtur sjávarútvegsráðherra, Steingrímur J. Sigfússon lýsti því fjálglega yfir að vinur hans og uppalandi, Svavar Gestsson, væri á leið heim með samningsniðurstöður, sem leysa mundu Icesave-vandann á „glæsilegan“ máta. Niðurstöðurnar voru víst þannig til komnar að félagi Svavar „nennti ekki að hafa þetta hangandi yfir sér lengur“.

Síðan þetta gerðist, hefur álit mitt á fjármálaviti hæstvirts ráðherra verið nálægt núlli og ekki batnar það.

Hvernig getur maðurinn búizt við að vera tekinn alvarlega þegar hann heldur því fram að atvinnugrein, sem stórlega er vegið að með efnahagslegum stórskotaliðsárásum verði söm eftir og fari létt með að greiða laun sem fyrr?

	Kemur ekki niður á launum
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Það má vel vera að einhverjum hafi verið skemmt um stund þegar trúðarnir undir forsytu Jóns Gnarr tóku til við að stjórna Reykjavíkurborg.

Eins má búast við að liðinu úr Þingholtunum og nágrenni hafi þótt það afar merkilegt að Dagur B. Eggertsson skyldi leggja lag sitt við trúðahjörðina og veita henni andlegan stuðning og blessun.

Ég held að þeir, sem enn finnst leikurinn fyndinn geti ekki verið orðnir margir. Framkoma aðaltrúðsins gagnvart leikskólakennurum og ummæli í sjónvarpi um önnur mál er satt að segja orðin það forkastanleg að hverjum heilvita manni hlýtur að ofbjóða.

Svo á að fara að nota þetta módel sem fordæmi á landsvísu. Guð sé oss næstur.  

	Leikskólastjórnendur mótmæla
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt