Romney og Obama

Ég ákvað að eyða fáeinum klukkustundum framan við sjónvarpið sl. nótt og fylgjast með málkeppni þeirra frambjóðendanna í amerísku forsetakosningunum nk. nóvember, Mitt Romney og Barack Obama.

Ekki var þessi ákvörðun sízt tekin vegna þeirrar yfirþyrmandi slagsíðu sem verið hefur á fréttum hér heima af hvernig frambjóðendurnar hafa verið að standa sig með ræðum sínum, yfirlýsingum og fullyrðingum í Bandaríkjunum.

Þessi slagsíða hefur einkum verið á þann veg að Obama láti ekkert frá sér fara sem ekki er yfirvegað, hnyttið og gáfulegt meðan Romney eigi í basli með að koma frá sér setningu, þar sem hann ekki hnýtur um flumbrugang og vitleysu.

Þetta hefur verið inntakið í fréttum bæði ríkissjónvarpsins og Stövar 2. Svo er rétt að halda því til haga að þeim fréttamönnum Morgunblaðsins og Mbl.is, sem sjá þar um erlendar fréttir, hefur einhvern veginn lukkast að halda í við þá kollega sína í sama spunanum, sem er sá, að frambjóðendur Demókrata séu betur gefnir og fari með flottara mál en Repúblikanar, sem séu andlegir undirmálsmenn, sem segi sjaldan eða aldrei neitt af viti.

Nú bar svo við að Mitt Romney, var á fljúgandi ferð og það var ekki aðeins að hann héldi í við Barack Obama, sem af einhverjum ástæðum hefur fengið á sig merkimiðann „einn bezti ræðumaður Bandaríkjanna í dag“, heldur var málflutningur hans  öflugur og klár. Ekki aðeins góður og ætíð viðeigandi, heldur var hann að flestu leyti miklu trúverðulegri en forsetans.

Um þetta eru fréttaskýrendur, a.m.k. á CNN og Sky, svo ekki sé nú minnzt á FOX, mér sammála. Þetta var mjög ánægjulegar liðlega tvær stundir.

Við litlu býst ég frá RÚV og Stöð 2, en til erlendra fréttamanna á Morgunblaðinu vil ég beina: „Get a grip“.