Viðskiptaráðherra: „...bagalegt...“

Í frétt á RÚV var vísað í viðskiptaráðherra vegna ofurgróða bankanna á kostnað ríkissjóðs, og þar með almenings, þar sem fram kom að bankarnir lægju með sparífé landsmanna á þokkalegum vöxtum hjá Seðlabankanum, takk fyrir, en svínuðu á sparifjáreigendum í skjóli vaxtamunar.

Ráðherrann lét hafa eftir sér að honum findist það „bagalegt að fé almennings [lægi] í Seðlabankanum í stað þess að smyrja hjól atvinnulífsins.“

Annar viðmælandi komst svo að orði að bankarnir væru með svo mikið fé að þeir hefðu ekki hugmynd um hvað þeir ættu við það að gera.

Staða heimilanna er slæm og staða atvinnuveganna er slæm. 

„Hætta er á að fjöldi heimila fari í gjaldþrot á næstunni.“

Fjöldi fyrirtækja leggur upp laupana í hverjum mánuði.

Það er að æra óstöðugan að minna á fyrirheit og loforð núverandi ríkisstjórnar, sem hét því í upphafi tilveru sinnar að slegin yrði skjaldborg um heimilin í landinu og atvinnuvegina.

 

Staða heimilanna afar slæm

Örvænting

Trúðarnir hafa farið þá leið að „ræða við“ Samfylkinguna.

Áf hálfu trúðagrúppunnar felast viðræðurnar í aulabröndurum og fíflagangi, sem líklega er rétt að fara að sætta sig við sem orðinn hlut. Þetta lið var kosið til fjögurra ára.

Það sem er þó verst er að þessar viðræður koma til með að fara gjörsamlega með Dag B. á taugum. Það var orðið nógu skelfilegt að sjá hann þeysast um og snúast í hringi á kosninganótt og daginn eftir, en það er haft eftir ólygnum að „viðræðurnar“ séu alveg að fara með hann. Við öðru er svo sem ekki að búast því vesalings Dag langar svo mikið að hann veit hvorki hvort hann er að koma eða fara.

Það er erfitt að hafa mátt þola stórtap fyrir sína hönd og Samfylkingarinnar, en ætla sér að vera samt tekinn alvarlega sem pólitískur máttarstólpi.

Besti og Samfylking ræða saman

Steingrímur er blendinn

Steingrímur J. Sigfússon talar um að „tilfinningar séu blendnar“ þegar hann tjáir sig um úrslit sveitarstjórnakosninganna sl. laugardag. Steingrímur kannast við að Vinstrigrænir hafa tapað manni hér og þar, t.d. í Reykjavík og Akureyri, en bætt við sig fulltrúum í öðrum sveitarfélögum, „auk þess sem staða hans sé víða sterk í sameiginlegum framboðum.“

Það er ekki nema von að fjármálaráðherrann þjáist af blendnum tilfinningum þegar litið er til fylgis flokks hans á landsvísu. Í kosningunum sl. laugardag tekst Vg að skrapa saman 9,6% af greiddum atkvæðum (minna en Framsóknarflokkurinn, sem náði 10,9%). Í sveitarstjórnarkosningunum 2006 náðu Vg 12,6% og í síðustu Alþingiskosningum 21,7%. Flokkurinn, sem setti sér norræna velferðarmunstrið að leiðarljósi fyrir rúmu ári síðan er á hraðri leið í gleymsku sögunnar. 

Hér höfum við flokk, sem setti sér það markmið að auka gagnsæi, en fær nú á baukinn frá frambjóðendum á sveitarstjórnarstiginu að „[v]ið þurfum að taka upp mál sem varða lýðræðisleg vinnubrögð og að þora að ræða um hlutina. Ég á með því við að við þurfum að búa til betri og meiri vettvang fyrir almenna félaga til að hafa áhrif á stefnu flokksins,“ segir Þorleifur sem telur forystu flokksins í litlum tengslum við alþýðu manna. Þar sé á ferð menntafólk í „glerhýsi“.

Tengslaleysi Vinstrigrænna, ekki aðeins við „almenna félaga“, heldur við almenning í landinu er með endemum og engin furða að flokksmennirnir séu svekktir. Allt frá því Steingrími lukkaðist að leggja undir sig stjórnarráðið í samkrulli við Samfylkinguna, hefur boðskapurinn einkennzt af feluleikjum, misvísunum og hreinum ósannindum. Er það nema von að kjósendur í landinu veiti þessu liði viðeigandi spark í afturendann? 

Lýðræðisleg vinnubrögð skortir í VG

Halda áfram verki, sem er?

„Ég held að þessi niðurstaða muni þétta raðir okkar í ríkisstjórninni," segir formaður Samfylkingarinnar, sem virðist ekki átta sig á því, fremur en Dagur B. Sigurðsson, varaformaður, að um landið vítt og breitt hefur flokki hennar og því, sem hann þykist standa fyrir, verið afgerandi hafnað.

Frúin sagðist taka niðurstöður kosninganna „mjög alvarlega“ jafnframt því að „niðurstaða kosninganna í gær væru krafa krafa fólks um miklar breytingar og skilaboð til stjórnmálamanna um að vera meiri þjónar fólksins“.

Hún hefur haft á annað ár til að sýna fram á þjónustu sína við fólkið, t.d. með efndum á marglofuðum skjaldborgum um heimili og fyrirtæki. Ekkert hefur orðið um efndir; aðeins fleiri ódýr loforð, sem þetta þreytta fólk hefur hvorki vilja né getu til að efna.

Þegar séð er að fólkið í landinu er farið að bregðast við dugleysi frúarinnar með því að hafna félögum hennar, eru viðbrögðin þau að nú muni hún þrýsta sér þéttar að lopapeysuliðinu og halda áfram af kappi að gera ekki neitt, sem skiptir máli.

Það er erfitt að sjá hvernig þessi margklofna ríkisstjórn á að „vera meira þjónar fólksins“ þegar allur krafturinn fer í að fella í brestina. 

 

 

Munum halda áfram okkar verki

Hver á RayBan gleraugu?

Þá mun furðulegustu talningu í furðulegustu kosningum síðari tíma sennilega lokið. Niðurstaðan sú að trúðarnir fendu flesta kjörna í Reykjavík.

Þá er það spurningin hvort nógu margir hafi hlustað á The Wire og eigi RayBan gleraugu til að vera viðræðuhæfir til samsetningar á meirihluta í borginni. Þessi tvö atriði skipta mestu máli og eru ófrávíkjanleg, að mati æðsta trúðs, þegar til meirihlutaviðræðna kemur.

Margt furðulegt hefur yfir Reykvíkinga gengið í áranna rás, en ekkert þó á borð við tilkomu trúðagrúppunnar. 

Í grein í Sunnudagsmogganum segir Agnes Bragadóttir: „Ég [...] hef af því miklar áhyggjur að við Reykvíkingar verðum fyrir stórslysi í borgarstjórnarkosningunum í dag.“

Það varð stórslys og það mun taka fjögur ár að ráða fram úr því.

Eins og það sé á annað bætandi.

 

Besti flokkurinn stærstur

Sóley Tómasdóttir - skák og mát

Því var haldið fram af þeim, sem vilja veg Vinstrigrænna sem fátæklegastan í borgarstjórn Reykjavíkur að með Sóleyju Tómasdóttur í efsta sæti lista flokksins þyrfti ekki að eyða miklu púðri til að slíkt gerðist.

Nú hefur sú spá reynzt sönn með því að frambjóðandinn hefur málað sig út í horn með því að útiloka samstarf við Sjálfstæðisflokkinn, þurfi Sjálfstæðisflokkurinn að leita á einhver mið að loknum kosningum.

Þegar Sóley velti Þorleifi Gunnlaugssyni úr fyrsta sæti í prófkjöri mátti telja nokkuð ljóst að erfitt yrði fyrir Vinstrigræna að eiga samstarf við nokkra nema sjálfa sig. Slíkt „samstarf“ yrði m.a.s. erfitt; jafnvel þyrnum stráð.

Það á eftir að sýna sig enn betur.

 

VG útilokar samstarf við Sjálfstæðisflokk

Úti er leikur...

Þar kom að því að fríblaðið fer að kosta peninga. Það er ekki svo lítið sem búið er að ausa í rekstur þessa miðils til þess eins að útrásarkóngurinn hafi óheftan aðgang að dagblaði. Og enn er austrinum haldið áfram af bönkum, sem skirrast ekki við að kaupa þar auglýsingar fyrir hönd fyrirtækja gamla Baugsveldisins.

Fréttablaðinu hefur vissulega farið fram, bæði hvað varðar útlit og innihald, síðan Ólafur Stephensen tók við starfi ritstjóra, en þrátt fyrir góða tilburði er þetta enn blað með slappa hönnun, og yfirleitt ekki lesið fram yfir þriðju síðu nema þegar flett er beint á leiðaraopnu til að kíkja eftir vitleysisvaðli  Þorvaldar Gylfasonar, leiðaranum og skopmynd Halldórs Baldurssonar.

Nú þegar á að fara að bjóða Fréttablaðið í áskrift held ég að megi fara að telja daga þess. Ekki hlægir það mig því ég hefði viljað sjá tvö sterk blöð kljást um þennan litla markað, en að láta menn borga næstum þrjú þúsund krónur á mánuði fyrir Baugsboðskapinn er heldur í brattari kantinum.

Frídreifingu Fréttablaðsins hætt í verslanir

Forskrift fíflskunnar

Já, það er sagt að það sé eðli góðs brandara að hann sé fyrirbæri augnabliksins.

Nú hefur hópur fólks vaðið fram völlinn og gert kröfu til áhrifa í stjórn Reykjavíkurborgar af þeirri ástæðu einni að það sé svo skemmtilegt. Það kunni að taka lífinu létt og vera ekki með neina ábyrgðarvitleysu, sem eðli málsins samkvæmt hljóti að vera leiðinleg.

Trúðarnir halda því fram að Reykjavík sé svo leiðinleg borg að nauðsynlegt sé að kollsteypa forystu hennar og fá til starfa í æðstu stjórn borgarinnar fólk, sem kann að segja brandara og vera sniðugt.

Oddviti trúðanna lætur gera sjónvarpsauglýsingu með sér í einleik þar sem hann horfir yfir borgina og heldur því fram að „þessi borg gæti svo auðveldlega orðið skemmtileg.“ Þetta er orðið helzta (og eina) baráttumál trúðahópsins.

Inn í vaðalinn um skemmtilegheit/leiðindi blandast svo umræða um að refsa þurfi „fjórflokknum“ fyrir allt, sem illa hefur farið og gengið undanfarin ár. Allt muni fara til betri vegar ef kosnir yrðu trúðar í borgarstjórn.

Á það hefur verið minnzt að ekki sé um mjög ósvipað dæmi að ræða í sveitarfélagi ekki langt frá Reykjavík, Álftanesi. Í síðustu sveitarstjórnarkosningum ákváðu kjósendur „að prufa eitthvað nýtt og kannski „refsa“ Sjálfstæðisflokknum í leiðinni.“

Það tók ekki langan tíma þar á bæ að setja stjórnsýsluna í hreint og tært uppnám og loks lauk refsingunni með því að bæjarfélagið lagðist á hliðina sem hið skuldugasta á landinu; gjaldþrota eftir aðfarir trúða þeirra tíma.

Þeir, sem ætla sér breytingar, breytinganna vegna, og þykjast geta breytt öllu til eilífs batnaðar ættu að hafa í huga að meira þarf en grín og aulabrandara til að stjórna stóru samfélagi. Það dugar, hins vegar, ef markmiðið er að setja þetta samfélag á hausinn.  

 

 

 

Mikið forskot Besta flokksins

Við kærum okkur ekkert um ESB, hvorki á 17. júní né aðra daga

Einn pistlahöfunda á þessum vettvangi leggur til að ef eitthvað verði aðhafzt varðandi Evrópusambandið þann 17. júní, þá verði það til þess eins að „því verði lýst yfir í hátíðarræðu forsætisráðherra 17. júní, að umsóknin verði afturkölluð.“

Ekki get ég verið höfundinum meira sammála, en það er raunar mikill meirihluti þjóðarinnar, sem vill ekkert hafa með Brussel-veldið að gera.

 

Varpi ekki skugga á 17. júní

Of harkaleg?

Það fæst ekki séð hvernig hægt er að túlka handtökuskipun á hendur Sigurði Einarssyni sem „of harkalega“. Maðurinn var boðaður í yfirheyrslu af til þess bærum aðila. Sigurður neitaði að verða við þeirri boðun, sennilega hræddur um að fyrir honum gæti farið eins og félögum hans, sem gert var að sæta gæzluvarðhaldi og/eða farbanni.

Hvorugur þessara kosta er þess eðlis að honum sé beitt nema rík þörf sé á; í þeim tilvikum, sem um ræðir, var því borið við að það væri í þágu rannsóknarhagsmuna.

Sé það meining Sigurðar Einarssonar að um sé að ræða eitthvað smámál, sem honum beri ekki að tjá sig um nema eftir eigin höfði og þegar honum sýnist, þá hefur veruleikafirringin náð nýjum og alvarlegum hæðum hjá þessum fyrrverandi formanni stjórnar Kaupþings.

Sigurður Einarsson og samstarfsmenn hans voru kallaðir fyrir vegna meintra brota af alvarlegustu gerð, sem fólust í því að setja íslenzkt þjóðfélag á hliðina. Að krefjast þess að Sigurður verði handtekinn og honum gert að svara spurningum, sem fyrir hann yrðu lagðar vegna meintrar aðildar hans að þátttöku í stærztu svikamyllu Íslandssögunnar getur engan veginn talizt óeðlilegt, hvað þá „harkalegt“.

Sigurður ætti að sjá sóma sinn í að láta af þessum málalengingum og taka því, sem að höndum ber. Það hafa margir, fjölmargir, farið verr út úr afleiðingum meintra brota hans og félaga hans. Það er kannski til of mikils ætlazt að viðkomandi sjái sóma sinn í einu eða neinu.

 

Handtökuskipun alltof harkaleg