LÍN klikkar - illa

Í kvöldfréttum sjónvarpsins var greint frá því að Lánasjóður íslenzkra námsmanna hefði neitað að frysta lán einstæðrar og atvinnulausrar móður. Aðrar lánastofnanir, sem hún þurfti að leita til, urðu við beiðnum hennar.

Á morgun þarf hún því að greiða LÍN, sem fullyrðir að hún hafi „ekki orðið fyrir meira en 20 prósenta tekjuskerðingu,“ 207 þúsund krónur þrátt fyrir að hún sjái ekki framá að geta greitt af lánunum og haldið sér og dóttur sinni heimili.

Hér erum við, að mörgu leyti, komin að kjarna málsins, sem snýst, í raun, ekki um „flatan niðurskurð“ lána, heldur um fyrirgreiðslur þeim einstaklingum til handa, sem þurfa á slíku að halda til að halda efnahagslegu sjálfstæði sínu og virðingu.

Það er með hreinum ólíkindum að lánasjóðurinn skuli ekki telja sig geta séð í gegnum viðmiðunarreglu um 20% tekjuskerðingu, þegar líf liggur við.

Hér er um að ræða tákngerving þeirra vandamála, sem þúsundir Íslendinga eiga við að glíma í dag. Það stóð eitt sinn til að slá skjaldborg um heimili þessara einstaklinga og tilvist þeirra. Það virðist ekki einu sinni vera hægt að veita þessum einstaklingi skjól í tjaldborg.