Svo samstarfið er ekki í uppnámi!

Það er ekki mikil reisn yfir því að vitna í sjálfan sig, en ég kemst eiginlega ekki hjá því.

Fyrir ekki mjög löngu síðan þóttist ég vera að bera hálfgert blak af AGS, eða a.m.k. gefa í skyn að mér væri ekki alls kostar fyrirmunað að skilja þær ástæður, sem lægju að baki kröfunnar um hátt vaxtastig.

Ég lét þau orð falla að „með háu vaxtastigi er, væntanlega, dregið úr neyzlu og þar með stuðlað að jákvæðum viðskiptajöfnuði. Jákvæður viðskiptajöfnuður er nokkuð, sem Íslendingar hafa ekki látið sig miklu skipta til þessa.

Hugmyndafræðin segir okkur að hátt vaxtastig dragi ekki aðeins úr neyzlu, heldur sé það hvati til aukins sparnaðar. „Sparnaður“ er annað hugtak, sem ekki hefur átt uppá pallborðið hjá okkur. Við höfum ferðazt, keypt og spanderað“.

Það, sem ég var þó einnig að segja var að það væru takmörk á því, hve langt mætti ganga, hve langt væri hægt að ganga í vaxtaáþjáninni við aðstæður í fjármálastarfsemi, sem býr nánast við alkul. Það er nóg til af fjármunum í bankakerfinu (ef kerfi skyldi kalla), en vaxtastigið er einfaldlega alltof hátt til að atvinnuvegirnir geti nýtt sér þessa fjármuni. 

Ég endurtek það, sem ég sagði áður: Það er nauðsynlegt að lækna sjúklinginn, en lækningaferlið má ekki vera svo harkalegt að það gangi af sjúklingnum dauðum.

 

Samstarf við AGS ekki í uppnám