Sei, sei

Það getur ekki verið mikil ástæða til þess að missa sig í fögnuði yfir því að Bretum skuli þóknast að vilja rýmka aðeins til með vaxtagreiðslur af lánum, sem stjórnvöld þar í landi greiddu eigin þegnum að eigin frumkvæði. Lánum, sem þeir veittu sjálfum sér.

Því hefur verið haldið fram með öflugum rökum að ríkissjóður Íslands skuldi hvorki Bretum né Hollendingum eina aukatekna krónu, hvað þá vexti. 

Síðast í dag er greint frá því að norski innistæðutryggingasjóðurinn, sem um flest er eins upp settur og sá íslenzki, telji sig ekki baktryggðan af norska ríkinu. Vísar forstjóri sjóðsins til ákvæða EES-samningsins og bendir á að bætur umfram eignir sjóðsins kæmu ekki til greina.

Hvernig væri nú að menn færu að taka mið af einföldum staðreyndum og lýstu því einfaldlega yfir að ekki stæði til að greiða það sem enginn fótur væri fyrir.

Bretar fallast á eftirgjöf

Athugasemdir

[Sigurður Haraldsson, 18.2.2010 kl. 13:30]

Samála ég ætla að fara í Landsbankann á Akureyri  til að lýsa vanþóknun minni á aðgerðarleysi bankans til handa þeim skuldsettu fjölskyldum sem eru í greiðsluerfileikum og um leið eftirgjöf til handa þjófunum og einkavina.

[Sigurður Haraldsson, 20.2.2010 kl. 00:36]

Hristi upp í þremur baunkum með úttekt og innleggi sem nam mánaðarlaunum skilanefndarformanns tók út 5.000.000 kr frá Landsbanka sýndi það í Íslandsbanka fékk ekki að geriða skuld mína þar en var lofað að mál mitt yrði tekið fyrir erlent lán sem átti eftir að myntbreyta. Fór daginn eftir og lagði peninginn inn hjá Sparisjóðnum sagði þeim að ég ætlaði að leggja svo sem ein mánaðarlaun skilanefndarformanns banka inn, gjaldkerarnir voru þar með minntir á þá vitleysu sem er í gangi hjá þjóðfélagi voru lýstu þeir hneykslan sinni á þessum ofurlaunum.

Þegar öllu er á botninn hvolft voru það bankarnir sem komu okkur út í þessi vandræði.