Landsbankinn og loforðin

„Heldur lögfræðingurinn [...] því fram að viðskiptin hafi verið svik þar sem fjárfestum hafi verið lofaður arður sem aldrei hafi verið hægt að standa undir“.

Ef þetta eru rök, sem halda vatni og vindum, þá er spurning hvað segja má um þá, sem áttu fjármuni í peningamarkaðssjóðum Landsbankans.

Á Spáni voru innstæðueigendur að taka, vitandi vits, áhættu, sem var langt umfram venjuleg viðskipti, sem einstaklingar eiga við banka í formi innstæðna. Í gangi var, í raun, fjárhættuspil, sem viðskiptavinir LÍ tóku glaðir þátt í, enda var búizt við miklum hagnaði. Þessum viðskiptavinum var áhættan ljós, eða hefði átt að vera hún ljós, en þeir tóku engu að síður þátt.

Á Íslandi var, hins vegar, um að ræða reikninga með hóflegri ávöxtun, í raun tilbrigði við venjulega innstæðureikninga. Þessir reikningar voru, í síbylju, kynntir sem það öruggasta af öllu öruggu af starfsmönnum bankans. Ekki var talin ástæða að draga það í efa, enda áttu fjárfestingaleiðir peningamarkaðssjóðanna að vera „gulli betri“.

Þeim, sem finnst sem réttlætið hafi náð fram að ganga á Spáni, ættu að hugsa til þeirra, sem töpuðu sparifé í „öruggum“ reikningum á Íslandi.

 

 

Bankinn fær ekki eignirnar

Athugasemdir

[Steinar Immanúel Sörensson, 11.7.2009 kl. 13:24]

það er gaman að sjá að Spænska réttarkerfið er hannað fyrir neytandann, það sama mætti alveg vera upp á teningnum hér á landi.

 Miðað við hvað hefur gengið á hér eru í raun forsendur allra samninga brostnar og þvi ætti skilyrðislaust að setja bann á aðför að heimilum fólks hér á landi undir eins.