Fylgzt með í barnaafmæli

Haldið var upp á sjö ára afmæli dótturdóttur minnar í dag með pompi og prakt og öllu því sem til heyrir afmælishaldi ungrar manneskju, sem finnst fátt, ef nokkuð, skemmtilegra en að fá afa og ömmur, frændur og frænkur í heimsókn til sín til að taka þátt í herlegheitunum og njóta þeirra.

Svona útundan okkur gátum við, helsjúkir áhugamenn um íslenzkan handbolta, gjóað augunum á sjónvarpsskjá og fylgzt með gengi íslenzka landsliðsins í handbolta.

Það var vissulega svekkjandi að ná ekki þessum tveimur stigum, sem þurfti að ná til að komast upp úr riðlinum á EM, ekki sízt fyrir að hafa tvisvar náð fimm marka forystu í seinni hálfleik.

Aldrei þessu vant er ég þó ekki jafn vonlítill um gang mála og raunin hefur verið þegar Íslandi hefur mistekizt að vinna krítískan leik. Í raun er ég hinn vonbezti um að þetta á eftir að ganga eftir og hef þá í huga að í dag vorum við án margra okkar reyndustu manna.

Þeir, sem voru næstum búnir að ná þessu fyrir okkur eiga greinilega framtíðina fyrir sér og þegar þeir ná saman við þá, sem voru fjarverandi í dag vegna meiðsla, kvíði ég engu. Hér er á ferðinni hörkulið, sem getur aðeins orðið betra. 

Aftur gerðu Íslendingar og Norðmenn jafntefli