Minni stöðugleiki - um stundarsakir?

Það er ekki öfundsvert fyrir okkur Íslendinga að falla úr einu af fyrstu sætunum, þegar mældur er stjórnmálalegur stöðugleiki, í 110. sæti. Við höfum alltaf litið á það sem sjálfsagðan hlut, og litið til þess með endalausri sjálfumgleði, að við værum númer eitt, allavega nálægt fyrsta sæti, þegar settar eru fram „vístölur“, sem mæla eiga vellíðan, bjartsýni, kaupmátt launa, ráðstöfunartekjur, o.s.frv.

Nú hröpum við um fjölda sæta og biðjum Almættið að hjálpa okkur. Við erum komin í flokk með Azerbaijan, Etíópíu og Laos, en huggum okkur við það að með sama gildi og við í þessari einkunnagjöf eru Bandaríkin og Frakkland. M.a.s. Víetnam er í næsta flokki fyrir ofan okkur. Langt er svo í hin Norðurlöndin og Kanada, sem við höfum, hingað til, talið sjálfsagt að væru næst okkur, helzt aðeins fyrir neðan.

Það, sem sýnist að helzt valdi þessari hörmung, er þátturinn „hætta á sviði efnahagsmála“. Þar fáum við einkunnina 8, sem er ekki langt frá heildareinkunn Zimbabve, 8,8 og raunar nákvæmlega sú sama og einkunn Súdans. Áttan vegur þungt.

Þessi átta okkar ætti ekki að koma neinum á óvart miðað við það, sem við erum að glíma við þessa daga og mánuði, en ég held að með dæmigerðri bjartsýni leyfist okkur að fullyrða að við séum, mjög tímabundið, í óeðlilegri stöðu. Stöðu, sem við eigum engan veginn heima í og verðum, innan skamms, komin upp fyrir hin Norðurlöndin og Kanada. Annað væri óásættanlegt. Við erum jú númer eitt, a.m.k. miðað við höfðatölu.

 

Mælist með minni stöðugleika