Í alla staði óaðgengilegt

Hortugheit og frekja eru tveir þættir, sem ekki gefast vel í viðræðum og samningu milli aðila. Það er nokkuð ljóst hvað það er, sem Hollendingar (og Bretar) vilja að gengið sé ut frá áður en haldið er áfram í þeirri lotu, sem nú er hafin.

Ríkisábyrgð er sá þáttur, sem hvað þyngst vegur í kröfum viðsemjenda okkar og er alfarið óásættanlegur.

Þá er þess krafizt að skuld sú, sem Hollendingar og Bretar stofnuðu við sjálfa sig, án nokkurs samráðs við Íslendinga, verði að fullu greidd, án sérstaks tillits til uppgjörs á þrotabúi Landsbankans. Þessi krafa er svo einstrengingsleg og fjarri öllu því, sem sanngjarnt má telja, að hana má ekki virða viðlits. 

Haldi Hollendingar og Bretar kröfum sínum til streitu, verður að sýna fram á það í eitt skipti fyrir öll með þjóðaratkvæðagreiðslu um Icesave-samninginn hver vilji þjóðarinnar er. Vel má vera að niðurstaða þeirrar atkvæðagreiðslu (fjármálaráðherra ætlar að greiða atkvæði með stöðu Hollendinga og Breta) vegi ekki þungt hjá viðsemjendunum, en þeim skilaboðum hefur þó verið komið á framfæri að stjórnvöld væru ekki að vinna í umboði þjóðarinnar ef svo færi að þeim dytti í hug að lúta í gras fyrir erlendum hagsmunum.

Ísland fallist á forsendurnar