Fáránleiki breytilegra vaxta

Í fyrradag skrifaði ég smá pistil um fáránleika breytilegra vaxta, en um þá varð mikið fjaðrafok og virtust menn ekki halda vatni, hvað þá sönsum yfir þessu fyrirbæri.

Menn virðast hafa áttað sig á að breytilegir vextir eru ekkert annað en happdrætti, sem ekki er annað hægt en að tapa á. 

Um þessar mundir eru grunnvextir víðast hvar á bilinu nálægt 0% - 2% og eiga ekkert annað eftir að fara en upp.

Það er alveg makalaust að lesa skrif, bloggfærslur og athugasemdir, vinstri sinna um þessar mundir, en þar er ofarlega á baugi einhvers konar furðusláttur yfir því að á þessu stigi málsins hafi verið boðin önnur vaxtakjör en áður. Síðan eru því gerðir skórnir að stjórnarandstaðan hafi ekki áttað sig á alvöru málsins og sitji uppi með tilboð Hollendinga og Breta, sem séu sýnu verri en hörmungin, sem áður bauðst. Þessu liði virðist sjálfsagt að taka gamla boðinu, sem þeir félagar Svavar Gestsson og Indriði Þorláksson sömdu um í umboði Steingríms J. Sigfússonar.

Sé þetta mál fært niður á einfalt og skiljanlegt plan, sem jafnvel vinstri menn ættu að geta skilið, þá er það nú einfaldlega stjórnarandstöðunni að þakka að umsömdum ofurkostum var ekki tekið. Það er stjórnarandstöðunni að þakka að reynt verður til hlítar að semja um betri kjör en áður voru í boði. Það er stjórnarandstöðunni að þakka að við verðum hugsanlega ekki sett á hausinn með fáránlegum samningum, hvað svo sem vinstri liðið lætur sér um það finnast. 

 

Vilja 2,75% álag á vexti