Dýrar krónur, stórir milljarðar

Menn geta orðað afleiðingar sölu ríkisbankanna hvernig sem þeir vilja og komizt að orði eins og fjármálaráðherrann, Steingrímur J. Sigfússon, að andvirði sölu Landsbankans sé dýrustu krónur frá upphafi vega.

Eins hefur verið lamin til óbóta frásögnin um hvernig allt væri öðruvísi ef stofnuð hefðu verið dótturfélög í Bretlandi, en ekki látið nægja að vinna frá útibúum Landsbankans. Þetta er dagsatt og vitað af öllum.

Þá er hamrað á því að bankarnir hafi fullvissað viðskiptavini sína um að allt væri í bezta lagi og ekkert væri að óttast. Þetta er líka dagsatt og gerðist bæði hér heima sem erlendis.

Málið snýst bara ekki nema að litlu leyti um gamlar syndir og gömul afglöp. Á þessum syndum og afglöpum verður, væntanlega, tekið á viðeigandi vettvangi. Málið snýst um það, hvernig á að standa að því að komast út úr ógöngunum, sem fjármálafurstarnir komu landinu og þjóðinni í. Málið snýst um það, hvort fara beri eftir þeim skelfilega lélegu samningum, sem þeir félagar Svavar Gestsson og Indriði H. Þorláksson gerðu við Breta og Hollendinga.

Þar er um að ræða stærstu og dýrustu milljarðana. 

 

Dýrustu milljarðar Íslandssögunnar